En zo kon het dus gebeuren dat Jeroen mij op een grijze
herfstmiddag ophaalde om een stevig potje te gaan rocken in Eindhoven. Ik had
alles gedaan wat ik moest doen, ik had de organisatie verwittigd van mijn
komst, ik had al dagen van tevoren geen bedenkelijk voedsel gegeten uit angst
voor een stevig potje buikpijn op het moment supreme (en was zowaar een kilo
afgevallen), ik had afspraken afgezegd en was de avond ervoor heel vroeg naar
bed gegaan om er veertien uur later pas weer uit te komen zodat ik zo fit was
als ik menselijkerwijs maar zijn kon, Ik had mijn tassen gepakt, één voor in de
auto voor voor én na Distortion en één tas voor tijdens Distortion die ik kon
achterlaten in een kluisje, kortom: ik was er klaar voor!
Frevarometalpics
Volgens de routeplanner van de ANWB zou de rit naar Eindhoven
zo’n krappe anderhalf uur in beslag nemen maar dankzij Jeroens sportieve
rijstijl konden we de afstand in een ruim uurtje overbruggen. We parkeren de
auto en sluiten aan in de rij om gefouilleerd te worden voor we naar binnen mogen.
De beveiligingsman vraagt of hij misschien in mijn tas mag kijken. “Maar
natuurlijk”, antwoord ik, “al zal je
niets anders vinden dan schone kleren en stomamateriaal.” Daar jaag ik de arme
man de schrik mee in de benen en ik mag prompt ongefouilleerd doorlopen. Tot
grote hilariteit van Jeroen mag hij ook doorlopen zonder dat hij aan een
rigoureus onderzoek wordt onderworpen. “Das voor het eerst”, zegt hij
triomfantelijk, “dat komt door die tas van jou.” “Heel graag gedaan hoor”,
antwoord ik terug. Ik haal een sleutel voor een kluisje en vraag me, eenmaal
bij de kluisjes aangekomen, af of alles wat ik mee heb wel in dat piepkleine
kastje past. Maar na het nodige aandrukken gaat het deurtje dicht en kunnen we
op weg naar de zalen.
Frevarometalpics
Ik mag rustig wennen van Distortion want als wij de zalen
binnenlopen speelt er even geen band. We kuieren langs de merchandisestandjes
en proberen ons te oriënteren. Jeroen grijpt een flyer met de timetable mee, die
gaandeweg de dag zijn nut zal bewijzen. We kijken wanneer we waar moeten staan
en welke bands we willen zien. Het valt allemaal mee, we kunnen alles meepikken
als we dat willen. Is in de ene zaal een band klaar dan begint in de andere
zaal een optreden van een andere band. Heel handig, maar ik voorzie een drukke
dag met veel staan, iets wat ik niet lang vol kan houden zo zonder fatsoenlijke
buikspieren. We beginnen bij een band met een illustere naam die ik hier niet
neer durf te zetten. Die beginnen redelijk rustig, van mij mag het best wat
harder, ik ben niet voor niets gekomen toch? Alsof ze mijn gedachten via de
geluidstoren opgevangen hebben gaan de mannen los. Ik schiet er eerst van in de
lach om vervolgens met open mond te staren naar het tafereel dat zich voor mij
afspeelt. Ik kan niet anders dan met diep ontzag kijken naar wat er op het
podium gebeurt. Dit bevalt me wel, hier
kan ik wat mee. Als Jeroen besluit dat het voor mijn eerste kennismaking met
metal voor nu even genoeg is en we op weg gaan naar de volgende zaal om een
goed plekje te bemachtigen voor de volgende band, kan hij het niet nalaten en
vraagt: “En?” Ik kijk naar hem op en antwoord naar eerlijkheid: “Zo, dat lucht
lekker op!”
We staan in de andere zaal te wachten als ik mijn goede
vriend Ernst ineens ontwaar. Ernst is fotograaf en is veel bij metalconcerten
te vinden om de bands in hun volle glorie op de kiek te zetten. Ik vlieg hem om
de nek: “Ha, daar ben je, ik zocht je al!” zegt hij tegen me als hij me terug
knuffelt. We staan even te praten en ik zie ineens dat hij oordopjes in heeft.
“Hee speel jij vals?” vraag ik hem. “Nou, die zijn geen overbodige luxe”, antwoord hij. “Hier krijg je morgen last van
hoor als je ze niet hebt, volgens mij kun je ze bij die stand daar halen”, gaat
hij verder. Inmiddels speelt Hypocrisy en ik bedenk me dat hij wel eens gelijk
kan hebben vooral omdat mijn oren al aardig toeten. “Ik loop even die kant op”,
zeg ik tegen Ernst, “pas jij even op Jeroen?”
Frevarometalpics
Ik vraag heel vriendelijk om oordopjes en krijg een paar
stoere rode in een prachtig doosje in de handen geschoven. Als ik vraag wat ik
ervoor betalen moet is het service van de zaak. “Hartelijk bedankt hoor”, roep
ik vriendelijk. “U hebt mijn dag gered”, mompel ik erachteraan. Weer terug op
mijn plekje en met oordopjes in krijg ik weer een beetje grip op het geheel. Al
‘ja’-knikkend sta ik het eens te zijn met de zanger. Jeroen loopt wat naar
voren en ik besluit mijn energie te sparen en een plekje op te zoeken waar ik
even leunen kan, wat meer achterin de zaal. Van hieruit heb ik goed overzicht
op het hele gebeuren en het valt me op dat vooral de mensen die midden in de
zaal staan helemaal uit hun dak gaan bij deze band. Naar de linkerkant, waar wij staan,
is iedereen redelijk tam aan het luisteren. Als het optreden voorbij is komt Jeroen
enigszins teleurgesteld naar me toe lopen. “Ik had er toch wat meer van
verwacht”, zegt hij. Ik zeg hem dat ik denk dat hij verkeerd stond omdat ze
rechts naast mij helemaal los gingen. Een kwestie van beleving besluiten we
uiteindelijk. Door naar de volgende band…..
En zo wisselen we de uren daarna de ene zaal voor de andere
en staan we uiteindelijk naar Satyricon te luisteren. Een showmannetje volgens
Jeroen. Dat kan dan wel zijn, hij weet het publiek wel uit de startblokken te
krijgen en verrek begin ik daar mee te deinen en mijn handen in de lucht te
steken uit pure enthousiasme? Satyricon heeft er zin in en zo missen we
jammerlijk het begin van de band waar ik het meest naar uit heb gezien: Papa
Roach. Als de laatste tonen uit de versterkers gieren rennen wij al naar de
andere zaal om zoveel mogelijk mee te
krijgen. Satyricon heeft de mensen dan misschien uit de startblokken gekregen
maar Papa Roach brengt ons allemaal naar een heel ander niveau. Ik ben mezelf
heel erg dankbaar voor het leunen tegen alles wat mijn gewicht maar dragen kon
deze dag want ik heb nog energie. Dus ik kan knallen. Ik spring, rock, zing en
schreeuw enorm mee. Kennelijk ben ik redelijk makkelijk op te zwepen. Weer wat
geleerd. Jeroen vind dat we wat avontuurlijker moeten worden en neemt me mee
naar voren alwaar we aan de rand van een circle pit staan. Een tikkeltje eng
want ik ben altijd bang voor een klap op mijn buik, maar Jeroen gaat breed voor
me staan zodat ik niet geraakt zal worden. Ik probeer het geheel voor het nageslacht vast te leggen maar net
als ik sta te klungelen met mijn camera trekt Jeroen aan mijn arm en zie ik de
zanger de security gek maken door het publiek in te gaan en vlak langs ons heen lopen richting de pit. Het dak gaat eraf en ik ben erbij!! Na een, in mijn ogen,
veel te kort optreden is het tijd om de energie op te laden. Wat zoveel
betekend als: eten.
Frevarometalpics
We gaan voor de pizza, schreeuwend duur en heel erg
onverantwoord, dit ga ik morgen bezuren maar vooruit. Jeroen vind een plaatsje
en we strijken neer aan een picknicktafeltje. Ik heb echt even tijd nodig om te
eten maar Jeroen heeft, voor ik ook maar een stukje op, heb zijn hele pizza al
achter de kiezen. “Heb je het wel geproefd?” vraag ik hem. Als ik ein-de-lijk
klaar ben met eten pakken we nog een klein stukje Death mee maar lopen eigenlijk
vrij snel naar de hekkensluiter van de dag ‘My Dying Bride’. Jeroen wijst mij
op een vrijstaande paal maar ik vertel hem dat ik me goed genoeg voel om zonder ondersteuning vooraan
te staan. Dat kan want we zijn vroeg en het is nog aardig rustig. Ik weet dat
hij hier de hele dag naar uit heeft gekeken, ik kan hem niet afschepen met een
plekje achteraan. Precies op tijd beginnen ze te spelen maar ik ben heel
eerlijk als ik zeg dat ze mij niet weten te overtuigen. Ik heb sterk de indruk
dat de zanger in zijn depressieve periode zit. Het is ook een showmannetje,
overduidelijk, maar in dit geval niet in de goede zins des woords. Het is mij
iets te veel drama. Jeroen maakt er voortijdig een eind aan, “we gaan naar
huis”, zegt hij. Kennelijk heeft My Dying Bride hem ook niet weten te
overtuigen……
LIFESAVERS
Op de terugweg door Eindhoven houd Jeroen zich
verbazingwekkend goed aan de snelheid. “Dat komt omdat ze hier van dié dingen
hebben”, zegt hij terwijl hij wijst op een flitspaal. Ik wijs hem op een mooi
aandenken aan deze dag mocht de bekeuring op de mat vallen. We rijden wederom
op een sportieve manier terug naar huis. Onderweg zie ik lichten aan de hemel,
volgens mij zijn het van die lasers maar zekerheidshalve check ik even of de
radio het doet en vraag ik Jeroen of de auto normaal functioneert. We bespreken
dat als we dan toch door aliens ontvoerd worden deze avond, we dan wel de
ervaring willen zoals in de X-files gezien natuurlijk. En we praten over nog
veel meer, over andere tv-series, muziek en schrijverij enzo. Voor ik het weet heeft
Jeroen me weer veilig thuis afgezet. Ik geef hem een knuffel en bedank hem voor
de geweldige dag! Volgend jaar weer? (mits de programmering goed is uiteraard)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten