Zo erg is het dus wel....

Ergens deze week (ik ben vergeten wanneer) werd ik wakker gefloten door een vogeltje. Nou heb ik mijn slaap hard nodig omdat ik op het punt sta om bij de enkels af te breken en in eerste instantie was ik boos, stomme rotvogel. Maar ik bedacht me net op tijd dat dit de eerste keer van het jaar was dat ik wakker gefloten werd door een vogeltje en dat dat maar één ding kon betekenen: de lente komt eraan! Heel stiekem was ik ook wel toe aan vogeltje dat me wakker floot, het was een lichtpuntje waar ik maanden naar uitkeek.

Een ieder die een dierbare is verloren weet dat de eerste tijd erna, laten we zeggen, hectisch is, vooral als er veel geregeld moet worden. Mijn zus en ik, wij missen onze vader en er is een grote groep van zijn vrienden die de stilte ook dagelijks moeten trotseren. Maar op mijn zus en mij rust de schone taak zijn nalatenschap tot een goed einde te brengen. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Dus bovenop alle verdriet komt een hoop ergernis over hoe bedrijven het gemis van onze vader aanpakken. Dat maakt de verwerking er niet makkelijker op, vooral niet omdat we een dagtaak gehad hebben aan het regelen van de meest simpele dingen.

Zo moest ik  bij de bankrekeningen van mijn vader kunnen, ik moest gemachtigd worden om uit zijn naam de rekeningen die er nog waren te betalen. Zekerheidshalve was ik met de hele papierwinkel naar een filiaal van de bank gegaan, dan wist ik zeker dat het goed over zou komen. Met de hele papierwinkel bedoel ik dan dat ik bij me had: een akte van overlijden, mijn legitimatie en de akte van erfrecht. Ik moest aan kunnen tonen dat hij echt dood was, ik een kind van mijn vader was en dat ik echt wel was wie ik zei dat ik was. Ik snap dat wel. Ik zou het niet leuk vinden als er zomaar iemand naar de bank kan gaan om de rekeningen van mijn vader te claimen. De mevrouw achter de balie was fantastisch, wat een lieverd! Ze heeft met heel goed geholpen, stuurde alles naar haar collega’s van de nabestaandendesk en ik mocht zelfs even op de rekening van mijn vader kijken of er nog genoeg saldo was voor automatische incasso’s. Dat was er niet, niet omdat mijn vader een slecht financieel beleid had maar omdat alles wat hij aan inkomsten had stil gezet was. Wat niet erg was want hij had nog een spaarrekening om de tekorten aan te zuiveren, ik maakte me dus absoluut geen zorgen. Als ik eenmaal bij de rekeningen kon, kon de zaken goed afgehandeld. En toen begon de ellende…..

Want als jullie nu denken dat het toegang krijgen tot een rekening een kwestie is van een aanpassing maken in de computer zodat je inzicht krijgt in de rekening van je overleden ouder achter je eigen rekeningen dan zit je in principe goed. Dat dat een hele moeilijke handeling is voor een bedrijf als een bank blijkt uit mijn ervaringen.  De mevrouw achter de balie beloofde mij dat alles binnen vier tot acht werkdagen geregeld zou zijn. Ik gaf het precies acht dagen voor ik belde. “Nee”, zei de mevrouw van de nabestaandenhelpdesk, “we hebben nog niets van u binnen gehad.” Ik was even uit het lood geslagen maar ze vroeg me om alles nogmaals op te sturen en dan zou het voor elkaar komen. Ditmaal stuurde ik de hele santenkraam via de mail op, direct naar de plaats waar het hoorde. En op aanraden van de telefoonmevrouw ook maar spoed in het onderwerp van de mail gezet zodat zij wisten dat dit snel afgehandeld moest worden. Nadat ik dat gedaan had ben ik ook maar even verhaal gaan halen bij het filiaal en ik trof het want die lieve mevrouw die me zo goed geholpen had stond er nu ook. Ik vroeg haar om uitleg, vertelde haar dat ik boos was want het was nogal vertrouwelijke post die kwijt geraakt was. Zij liet mij de mailwisseling tussen haar en een collega zien waaruit bleek dat alles wel goed over was gekomen maar ze zou het zekerheidshalve nog een keertje versturen. “En uw papieren liggen gewoon in het archief”, zo stelde ze me gerust.

Om een lang verhaal kort te maken, in totaal heb ik de hele rambam vijf keer op moeten sturen voor ik eindelijk een brief kreeg van de bank. Daarin stond dat ze de door mij aangeleverde informatie goed hadden ontvangen maar ze twijfelden over de akte van erfrecht, had ik daar een stukje tussenuit gehaald? Het zou hun zeer verheugen als ik alles nog een keertje op wilde sturen. Met het stoom uit de oren ben ik in de telefoon geklommen. Nee, ik stuur het niet nog een keer op. De akte van erfrecht is compleet, jullie moeten beter lezen, het staat nu vijf keer in jullie systeem zoek maar wat harder. Kennelijk moet je je eerst boos maken want toen ik drie dagen later inlogde om te kijken hoe wij er die maand financieel voorstonden stonden daar ook ineens de rekeningen van mijn vader tussen. Toen heb ik wel even gehuild.

Ik hoor jullie denken, ja dat is de bankrekening van je vader, je kan er nu toch bij? Maar dat dat gelummel van de bank consequenties had voor de verdere afhandeling van zijn zaken mis je dan. Want ik had een stukje terug toch verteld dat mijn vader niet voldoende saldo op zijn rekening had staan voor de automatisch incasso’s? En dat ik voor de betalingen afhankelijk was van zijn spaarrekening? In de weken dat ik niet bij zijn rekeningen kon werd er dus ook niet betaald en omdat wij niet konden zien welke bedrijven een automatisch incasso hadden en dus betaald moesten worden zodat we op voorhand konden bellen, stroomde de aanmaningen binnen. En zo hebben  mijn zus en ik elk bedrijf waar nog een rekening openstond moeten bellen. Dat kennen jullie wel he?

De ergernis van het minutenlang in de wacht staan, de keuzemenu’s waar niet uit te komen is en die juist bedoeld zijn om u zo goed mogelijk te woord te kunnen staan, de afgrijselijke achtergrondmuziekjes die zogenaamd klantvriendelijk moeten zijn maar die eigenlijk alleen maar agressie uitlokken omdat je belt over een sterfgeval en de muziek altijd vrolijk is, het uitleggen wat er aan de hand is enzovoort enzovoort. Bij de meeste bedrijven was er niets dan begrip voor de situatie en daar mag best een applausje voor gegeven worden. De uiterste betaaldata werden met één druk op de knop op een maand later gezet, dan konden we toch wel bij de rekeningen? Er waren er ook een paar die niet aan uitgestelde betalingen deden. Die hebben we uit eigen zak moeten betalen, wat niet nodig was geweest als de bank een beetje tempo had gemaakt. En als jullie nu denken dat alles klaar is, zit je er weer naast. Want ondertussen had ik, toen de door ons aangevraagde uitgestelde betaaltermijn van vier weken verstreek, nog steeds geen toegang tot de rekening van mijn vader. En dus moesten mijn zus en ik weer de beschamende tocht maken langs alle bedrijven om nogmaals uitstel van betaling aan te vragen. We hadden er een dagtaak aan en wat een stress leverde dat op zeg. Het is niet iets wat je wilt doen als je midden in een rouwproces zit. Dat begreep de bank uiteindelijk ook en zo ontving ik een bloemetje als excuus, wat ik dan toch kon waarderen. Al was het maar omdat voor iedereen duidelijk was dat ze ernstig in gebreke waren gebleven.

Dat de bank niet de enige was die blunderde mag duidelijk zijn. Als je ergens na het lezen van deze blog toch nog denkt dat wij met z’n allen de zaken goed geregeld hebben in Nederland dan ga ik je nu uit de droom helpen. Zo ontvingen mijn zus en ik na het melden (telefonisch en twee keer op papier) van het overlijden van onze vader een brief van een verzekeringsmaatschappij gericht aan hem: Geachte heer Volkers, u heeft aangegeven dat u een wijziging wilt doorgeven……..Pijnlijk! En er was één bedrijf die een incassobureau op ons afstuurde omdat mijn vader kennelijk zijn rekening (a vijf euro) verzuimd had te betalen. Met incassokosten er bovenop moesten we binnen veertien dagen vijfenveertig euro overmaken. Uit mijn vaders administratie bleek dat hij nooit zo’n abonnement gehad had en het had er alle schijn van dat dit bedrijf er op uit was een slaatje te slaan uit het verdriet van een ander. Iets wat mijn zus op fantastische wijze opgelost heeft (waarvoor hulde) maar netjes is het natuurlijk niet om als bedrijf zijnde te willen profiteren van een overlijden en alle administratieve rompslomp die daar bij komt kijken. Waarschijnlijk hoopten ze dat we klakkeloos zouden betalen. Het overschrijven van de belasting van mijn vader op mijn naam was al even moeilijk. Nou ben ik al jaren een belastingbetaler en je zou denken dat mijn naam bekend is bij de belastingdienst. Maar nee, Ik kreeg gewoon een brief met een verkeerde naam. Kan je weer gaan bellen. En er raakte vertrouwelijke post kwijt omdat de bank het niet nodig vond om de boel aangetekend te versturen. Had ik zelfs nog voorgesteld dat het op mijn kosten mocht, gezien onze ervaringen de afgelopen maanden waarin niets maar dan ook niets eens goed ging en niemand zijn werk gewoon deed. Alles stond er in, mijn naam, adres, rekeningnummer en geboortedatum plus wat het saldo was op de rekeningen van mijn vader……ik heb er slecht van geslapen die nacht. We hebben zoveel moeten bellen, zoveel mensen aan de telefoon gehad dat ik op een gegeven moment verzuchtte dat de volgende die mij zou condoleren met het verlies van mijn vader een Hong-Kong-Phooey om zijn of haar oren zou krijgen. Mijn zus en ik, we waren eruit, als je dit soort verhalen hoort dan denk je: zo erg kan het toch niet zijn? Maar zo erg is het dus wel. Je zou toch denken dat instanties wat secuurder zijn als het op een sterfgeval aankomt.

Nu alles geregeld is kom ik dan eindelijk toe aan verwerking. Ik ben niet alleen verdrietig om het verlies van mijn vader maar merk ook dat ik verdriet heb over de hele gang van zaken als het op de afhandeling aankomt. We zijn geleefd de afgelopen maanden dat durf ik rustig te stellen. En een vriendelijk persoon te spreken krijgen in een enorm bedrijf wat prat gaat op klantvriendelijkheid is een zeldzaamheid geworden. Niet alleen is mijn vader dood maar wat hebben we moeten vechten om de meest simpele dingen voor elkaar te kunnen krijgen. Dat het gelukt is mag een klein wonder heten. Nog even terug naar die hele lieve dame aan de balie bij de bank. Zij zei dat ze het afhandelen van sterfgevallen altijd zo naar vond. Ik snap dat maar vertelde haar dat ze het ook anders kon bekijken.” Dit is nog iets dat je voor mijn vader kan doen”, zei ik haar. En toen kreeg ik een arm om mijn schouder, deze dame was niet bang voor de tranen die daar bij mij op volgden. Maar nu het meeste rond is en er niets meer is wat ik voor hem kan doen merk ik hoe stil het is. Het is een rust waar ik in alle stress zo naar verlangd had en waar ik me nu geen raad mee weet. Ik weet niet wat ik liever heb. De stress maar het idee dat ik nog wat doen kan voor mijn vader of de stilte en moeten accepteren dat hij er niet meer is en hoezeer ik hem mis. Ik kom op dit moment niet verder dan slapen, op de bank hangen, series en films kijken waar ik niets van opsla en me af en toe nog herinneren dat ik wat eten moet of moet douchen. Ik doe alles plichtsmatig en ben er totaal niet bij met mijn hoofd. Dus wat was ik blij dat ik wakker werd van dat vogeltje………