Are we ready to rock??

Mijn schrijfmaatje en vriend Jeroen wist niet wat hij in werking zette toen hij een aantal maanden geleden een oproepje plaatste op facebook met de vraag of er misschien iemand was die zin had om mee te gaan naar Distortion. Ik als doorgewinterde beroepsavonturier kon zo’n buitenkansje niet laten gaan ook al was ik van mening dat de muziek die de bands ten gehore zouden brengen niet echt ‘my-cup-of-tea’ waren. En zo reisden wij af naar Eindhoven. Dat daar het laatste woord thuis nog niet over gezegd was had ik gemakshalve maar even weggelaten. De onenigheden in onze echtelijke sponde zijn nou niet bepaald iets wat ik aan de grote klok wil hangen. Maar mijn lief had wel een punt, namelijk het volgende: als ik vond dat ik een dag kon toeven tussen de zware metalbands kon ik er thuis ook prima naar luisteren. Iets wat normaal gesproken amper gebeurd. Ik kon mij er enigszins uit kletsen door te melden dat ik metalbands live beter te verteren vind dan van een cd omdat je dan lekker mee kan schreeuwen. Dat ik mijzelf daarmee danig in een hoekje kletste werd een paar weken geleden pijnlijk duidelijk……..

Want wat was het geval? Mijn lief was een aantal dagen voor wij Distortion aan deden met mijn dochter afgereisd naar Amsterdam voor een concert van Volbeat. Uiteraard kwamen ze vol verhalen terug, het was geweldig zeiden ze in koor. Het enige waar mijn beide lieverds het niet over eens werden was het voorprogramma. Amanda vond het drie keer niks en Fred was laaiend enthousiast. “Als die weer in Nederland komen ga ik erheen, ga je dan mee?”  vroeg hij. Natuurlijk zei ik ja, ik vind Volbeat leuk dus hoe erg kan het voorprogramma dan zijn, dacht ik in al mijn onschuld. En eerlijk is eerlijk, ik dacht ook dat het wel even zou duren eer Iced Earth, want zo heet de band, weer in ons kikkerlandje verzeilt zou raken. Ik zat gebakken……dacht ik. Ik had er echter niet meer naast kunnen zitten. Fred ondernam een zoektocht op internet en kwam niet lang na mijn ‘ja, ik wil’ al met de mededeling dat Iced Earth in januari op zou treden in Hengelo. De kaartjes waren besteld en Jasper ging ook mee. Ik slikte even wat weg.

En zo belandde de nieuwste cd van de jongens in onze autoradio, kreeg iedereen te horen wat onze plannen waren en besloten onze lieve vrienden Ernst en Marion mee te gaan. Ernst had Iced Earth al op de agenda staan. Hij als beroepsfotograaf (her en der in mijn blogs staan zijn foto’s, waarvoor dank) staat bij dit soort concerten vaak vooraan plaatjes te schieten en is een hardcore  metalfan. Marion houd ook van stevige muziek en na een voorproefje op youtube van wat ons te wachten stond was ook zij enthousiast. 

De datum van het concert kwam al snel dichterbij en ik ging weer in de voorbereidingsmodus. Dat verliep niet zo succesvol als ik zou willen. Met een dochter in de puberstand liepen de gemoederen in ons huis af en toe hoog op en daar kwam nog eens bij dat ik de week voor het concert nieuws kreeg waar ik behoorlijk van van mijn stuk was. Ik kreeg het niet voor elkaar om rustig op bed te gaan liggen en heb de week boos, verdrietig en machteloos doorgebracht. Maar ergens in mijn achterhoofd leefde ik toe naar het concert. Het is namelijk heerlijk om te weten dat er ergens in de toekomst een moment komt dat je al je frustraties en onbegrip van je af kan gaan schreeuwen. En zo werd het de dag van het concert. Ik was doodop van alle ontwikkelingen en stond ’s morgens al ziek op. Ik kwam niet verder dan het uitzwaaien van de kinderen en ben zo snel als mijn lijf dat toeliet weer mijn bed in geklommen.

Maar een dagje slapen deed wonderen en ik was, met de nodige pijnstilling, weer genoeg opgelapt om mee te gaan. Ik pakte een tas voor na het concert (les geleerd na Distortion) en we stapten in de auto om Ernst en Marion op te halen en een klein uurtje later uit te stappen bij het Metropool in Hengelo. We waren ruim op tijd en konden kiezen waar we wilden staan, in de zaal of toch op het balkon? Na beide opties overwogen te hebben kozen Marion en ik voor het balkon. De mannen hadden daarin geen keuze, Ernst waren we al kwijt en Fred en Jasper stonden t-shirtjes uit te zoeken. Ik verbaasde me over de grootte van de zaal (klein) en dat we vanaf het balkon geweldig zicht hadden op het podium. En omdat we zo vroeg waren stonden we prachtig vooraan.

Het wachten kon beginnen. We zouden deze avond los van de hoofdact nog twee voorprogramma’s te verstouwen krijgen dus we hadden een lange avond voor de boeg.

Bij de eerste band slaat de meligheid al toe, op de één of andere manier raak ik met Marion altijd in het klierhoekje verzeilt. De zanger van de band praat zoals hij zingt, iets wat houd tussen praten, schreeuwen en grunten. Het moet er denk ik quasi stoer uitzien maar mij werkt het vooral op de lachspieren. Dat komt omdat ik me, met mijn veel te grote fantasie, afvraag of hij ook zo praat tegen zijn kinderen, mocht hij die hebben, of met de juf van school tijdens een tienminutengesprek. Als deze jongens klaar zijn worden onze oren mishandeld door band nummer twee. Ze kunnen mij niet bekoren en het hoogtepunt van hun optreden is het moment dat de zanger na een (dronken??) misstap zowat bij de drummer op schoot beland en het hele optreden bijna in de soep beland. Ik kom niet meer bij. De volgende dag thuis krijg ik tijdens het eten (?!) te horen dat de zanger ook even zijn neus leegde richting het publiek en ben ik dankbaar dat ik dat gemist heb en boos dat, van alle momenten dat dit vieze nieuwtje mij verteld had kunnen worden, mijn mannen er voor kiezen dit onder het eten te doen. En dan gaan de gordijnen dicht en wordt het podium opgebouwd voor de hoofdact. Wij wachten en wachten en ik en dankbaar voor ons plaatsje op het balkon. Zo kan ik tenminste even hangen en leunen als ik moe word. Na bijna drie kwartier gaan eindelijk de gordijnen open, het gaat beginnen!

Iced Earth, hun nieuwste cd had ik al opgedrongen gekregen in de auto. En ik moet bekennen dat ik die best goed vond. Ik had zelfs al een liedje bedacht waarmee ik vond dat ze het concert prima konden beginnen. En dat doen ze dan ook, dus de sfeer zit er gelijk in. En aangezien ik nogal wat van me af te schreeuwen heb sta ik gelijk maar mee te brullen. Tot grote verbazing van man, kind en vriendin. Ja, dit meisje kent de tekst! Er passeren nog meer liedjes die ik woordelijk mee kan zingen en dan komt het klad erin. Ik ben moe van de hele week en daar bovenop nog een avond staan en mijn ellende eruit schreeuwen. Maar om me heen kijkend zie ik dat ik niet de enige ben. Veel van mijn omstanders vinden drie bands op een avond teveel van het goede. Ik duik het toilet in, blij dat ik even zitten kan. Het Metropool is waarschijnlijk één van de weinige concertzalen waar dat kan omdat de toiletten spik en span zijn, en ik ben een kenner. Eémaal een beetje bekomen ga ik weer terug naar de zaal. De nummers die nu langskomen ken ik niet dus ik verleg mijn aandacht naar de pit die onder ons is ontstaan. Het is een gekkenhuis en ik ben wederom blij dat we voor het balkon gekozen hebben. Mensen duwen en trekken aan elkaar en ik vraag me af of ik wel de enige was met een rotweek. Inmiddels komen er weer nummers langs die ik ken en aangezien ik weer een beetje energie heb sta ik weer leuk mee te doen. En geloof het of niet, ik heb een piepklein momentje met de zanger die er eindelijk achter komt dat er ook nog een balkon is. Het kan ook aan mijn drie-jaren-sjaal liggen die ik over de balustrade heb gehangen en die erg in het oog springt maar terwijl hij mij aankijkt steekt hij zijn hand op om het publiek op te zwepen. Ik steek mijn hand naar hem op en wijs hem aan en die actie brengt een lach op zijn gezicht. Is toch een dingetje dat ik gemeld wil hebben in mijn blog.

Als we na het concert teruglopen naar de auto komen we langs de tourbus. Een chique geval met geblindeerde ramen. Ik grap tegen Marion dat we zo in onze eigen tourbus stappen, ik heb namelijk nog een achter-de-handje. Als Fred de deuren van de auto opent pak ik de tas die ik thuis al had ingepakt voor de terugweg. Marion en ik kruipen op de achterbank en ik tover een dekentje tevoorschijn (wederom les geleerd na Distortion). We kruipen er lekker onder. “Wil er iemand wat te drinken?” vraag ik en ik deel flesjes drinken de auto door. Daarna kom ik met snoep op de proppen en als onze vocht en zoetbalans weer op peil is, is het tijd voor de zoutbalans en haal ik chippies uit de tas. Het is goed toeven in onze auto en ik kom een beetje tot rust. We kijken uit het raam en zuchten als we langs Deventer rijden. Dat stadje aan de IJssel is zo’n mooi gezicht. Marion houd mijn hand vast. Wat staat de stilte die op dat moment heerst in de auto haaks op het gekkenhuis waar we vandaan komen. 

De beste wensen

Er was weinig te avonturen deze feestdagen. Ik wilde wel maar had al mijn energie nodig om de feestelijke boodschappen gedaan te krijgen. Heel strikt genomen is het doen van boodschappen zo rond de feestdagen een avontuur op zich, maar dat terzijde. Ik was er niet op uit een avontuur te beleven. Ik wilde de winkel in, knallen en dan zo snel mogelijk weer naar huis. Ik kan namelijk heel slecht tegen drukte. Correctie: Ik kan heel slecht tegen mensen als het druk is. Er zijn er maar weinig die hun kalmte kunnen bewaren in een winkel waar je over de koppen kan lopen. Er zijn er ook maar heel weinig die zich realiseren dat er voor iedereen echt ruim voldoende te halen valt en dat we vanuit dat oogpunt in luxe leven.

En zo lopen er behoorlijk wat mensen met korte lontjes en verstand op nul hun boodschappenlijst achterna, een combinatie waar ik acuut van ga lopen klieren. Ik kan er niets aan doen. Ik help mensen nou eenmaal graag hun zwaktes te overwinnen. Maar ik was niet uit mijn hol gekropen om te avonturieren. En zo stonden we in alle vroegte bij de Lidl. Het was druk maar wij vonden toch een parkeerplekje, er stonden genoeg winkelwagentjes en in de winkel gaf ik het laatste pakje gerookte zalm weg met een glimlach om vervolgens aan te schuiven in de rij voor de kassa die achterin de winkel al begon. Ik presteerde het zelfs om iemand die maar drie dingetjes had voor te laten gaan. En dat terwijl ons ijs aan het smelten was. Ik was trots op onze enorme rust en sereniteit, wij waren in kerstsfeer zoveel was duidelijk.

Mijn goede humeur had een reden, wij hadden het er erg goed voorstaan deze feestdagen en daar rondom. Het is een groot goed als je die dagen door kan brengen met de mensen die je zo dierbaar zijn en wij waren in die positie. Het waren met recht hele fijne dagen met alle mensen die ik zo graag om mij heen heb.  Er over nadenkend kom ik tot geen andere conclusie dan dat wij elkaar opzochten op het moment dat de dagen het kortst zijn en de nachten het langst. Is een mooie metafoor niet? De kerstgedachte ten top. En ik heb ze allemaal stuk voor stuk vastgehouden en geknuffeld. Ik heb in mijn leven veel mensen zien komen en gaan maar deze mensen hebben een speciale plek in mijn hart. Ik koester ze en vertrouw ze blindelings. Het heeft lang geduurd voor ik me zo open kon stellen in vriendschappen, ik heb namelijk veel mensen verongelijkt en vol beschuldigingen zien vertrekken die het stukje “ik-heb-nou-eenmaal-een-bewerkelijk-lijf” niet aan konden en persoonlijk trokken. Dat kwetst. Ik heb me heel lang afgesloten voor alles en iedereen die maar aardig was tegen mij, puur uit angst. Dat dat niet handig was bleek al snel, je beschermt jezelf dan misschien tegen vervelende mensen maar je loopt ook de leuke mensen mis. Nu wil ik het gezegd hebben, dat deze mensen mij dierbaar zijn. Ik wil dat ze weten wat ze voor mij betekenen, dat ik blij ben met hun in mijn leven en dat ik van mening ben dat de tijd die ik met ze doorbreng altijd te weinig is want ik zie ze zo graag. Heel veel zijn jullie er in mijn blogs al tegen gekomen en over een aantal lezen jullie komend jaar pas, die bewaar ik nog even .

Ik heb echter één klein probleem met de feestdagen. Er moet gegeten worden, het liefst lekker. En nou gaan eten en ik niet zo heel goed samen. Het was oppassen maar ik ben er redelijk doorheen gerold. Oudejaarsdag echter, mocht ik een tikkeltje over de schreef.  Ik bakte op die dag oliebollen voor de hele buurt en iedereen die op uitnodiging aan wilde schuiven. Het is al 6 jaar een terugkerende traditie en het is elk jaar weer een hele happening en eentje die ik niet alleen tot uitvoer kon brengen. Mijn lieve buurvrouw Nicolette en mijn lieve buurman Frank zorgden zoals elk jaar weer voor warme chocolademelk en glühwein en ook dit jaar hielp mijn lieve vriendin Marion de oliebollen weer bruin te bakken. De vuurkorf stond aan en het moment dat ik begon met bakken was het moment dat er ook officieel vuurwerk afgestoken mocht gaan worden en dat lieten Freddy en Jasper zich geen twee keer zeggen. De straat stond vol met mensen die even lekker kwamen buurten en elkaar het allerbeste wensten voor het nieuwe jaar. Ik ben nog nooit zo vaak geknuffeld op één dag en ik heb er met volle teugen van genoten, vooral omdat het dit jaar echt de allerlaatste keer is dat we het in deze vorm vierden. Het wordt me teveel, ik kan het qua energie niet meer bij benen.  Na het bakken van 192 oliebollen op oudejaarsdag was het op. Ik heb er elk jaar last van maar de voordelen wogen nog steeds op tegen de totale afwezigheid van energie de volgende dag. Nu is het klaar, het is mooi geweest. Komend oud en nieuw bak ik louter nog voor een besloten kring op oudejaarsdag. Zie ik het ook weer eens een keer twaalf uur worden.

En zo hebben we een heel nieuw jaar voor de boeg. Een jaar waarin ik hoop dat het jullie allemaal voor de wind gaat. Van menigeen heb ik, via het smoelenboek, al de wensen gelezen voor het nieuwe jaar. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het voor iedereen prachtig gaat worden, we weten allemaal dat er ook een aantal zullen zijn voor wie het allemaal anders loopt dan gehoopt. En dan wens ik diegene de wijsheid en kracht toe om door te zetten en vol te houden. Het komt goed, echt waar. Ik persoonlijk heb een jaar achter de rug van afsluiten en opnieuw beginnen. Dingen uitproberen, grenzen opzoeken en soms overschrijden. Uitzinnig gelukkig zijn als iets lukt of ik weer iets nieuws kan eten en afgrijselijk in de put zitten als dit lijf na weken ziek zijn nog steeds niet wil. Maar vooral van leven en niet meer bang zijn voor mijn lichaam, dat is wel de grootste winst die ik geboekt heb het afgelopen jaar. Ik heb pijn en ongemak leren accepteren en kan er redelijk mee omgaan. Betekend dit dan het einde van mijn carriere als avonturier? Welnee, door al het bovenstaande sta ik nog meer open voor het avontuur. En zo gaan we wat mij betreft dus een geweldig jaar tegemoet. Een jaar waarin ik mijzelf beloofd heb zoveel mogelijk zelf te maken. Van eten (vers en zonder gebruik van pakjes tot aan de kleuren taart van hiernaast) tot dekens (mijn grootste wens is het haken van een granny square). Mijn eerste deken is er één waar ik me behoorlijk op verkeken heb en het gaat al hard de kant op van mijn drie-jaren-sjaal. En ik zweer het, dit jaar lukt het me een trui te breien.

Een jaar waarin Fred en ik vaak gaan toeren met de motor. Een jaar waarin ik toch weer overweeg de zwemvierdaagse te zwemmen (het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik ben nou eenmaal halsstarrig koppig ) maar dan wel de halve afstand, je kan ook teveel willen he? Een jaar waarin ik zeker weer naar een concert ga (de kaartjes zijn al gekocht, het is volgende week al!!) en hoop dat de nasleep minder zal zijn omdat ik nu “maar een avond goed hoef te zijn” en niet een hele dag. En dit jaar hebben Nanda en Jeroen, Fred en ik elkaar plechtig beloofd dat wij met z'n allen aanwezig zullen zijn bij de opnames van de top 2000 a gogo. Het wordt een jaar van leven en genieten van de dingen die ik nog kan zolang ik ze nog kan. Ik ben namelijk niet gek, er komt een moment dat het over is en ik vooral niet terug wil kijken met spijt en de gedachte “had ik toen maar…”. Een jaar dat jullie weer mee gaan krijgen omdat ik het schrijven zo leuk vind en nog niet aan stoppen denk. Maar bovenal een jaar waarin ik hoop dichtbij mijn familie en vrienden te zijn, veel tijd met ze door te brengen en hopen dat ze weten hoe bijzonder ze voor mij zijn.

Heb een fantastisch 2014! Dat het een mooi jaar mag worden, vol liefde, vriendschap, genegenheid, geluk en gezondheid.