De Vloek

Ons leven is prachtig, werkelijk waar. Fred is niet mijn High School Sweetheart maar we hebben elkaar wel jong leren kennen. Voor de huidige begrippen dan. En omdat we allebei wisten dat het echte liefde was besloten we dan ook om heel snel samen te gaan wonen. Ik vermoed dat het daar begonnen is, bij onze allereerste aankopen. We hadden een flat, vier hoog zonder lift, die ingericht moest en waarvoor huishoudelijke apparaten aangeschaft moesten. En zo kwamen we op een mooie winterdag aan bij mijn schoonouders met een gloednieuwe stofzuiger.

Die moest bewonderd worden en dus haalden wij hem uit de doos en het plastic wat er ter bescherming nog extra omheen zat. Wat glom die nog mooi en alle knopjes zaten waar ze moesten zitten. Nadat we hem even uit geprobeerd hadden wilde Fred hem weer in het plastic doen. Hij dacht echter dat het om een zak ging terwijl het eigenlijk een omhulsel was en trok zo de stofzuiger omhoog om hem met een enorme vaart op de grond te laten stuiteren.Wat een harde knal gaf en verschrikt riep ik: “hee joh, wat doe jij nou?” We stonden allebei beduusd te kijken, er zat nog geen krasje op de stofzuiger. Een klein wonder. Maar toen we hem toch voor de zekerheid wilden aanzetten klonk hij wel heel erg kapot. Wat een zonde van zo’n gloednieuwe stofzuiger. We keken elkaar aan en besloten terug te gaan naar de winkel. Niet sjiek nee, daar waren we ons heel goed van bewust toen we met een stalen gezicht bij de kassa verkondigden dat de stofzuiger wel een heel raar geluid maakte en of dat zo hoorde? Maar we waren jong en hadden niet veel geld om van rond te komen, wat zou jij doen? En dus kregen we een nieuwe stofzuiger mee. Volgens de winkelmedewerker gebeurde het wel vaker dat er een artikel toch een te grote klap had gekregen tijdens het vervoer. Met een gloednieuwe stofzuiger en het schaamrood op de kaken verlieten wij de winkel.

Er moest nog meer aangeschaft worden en zo gingen wij winkel in, winkel uit. Een bankstel, eethoek, ons allereerste tweepersoonsbed, vloerbedekking en ga zo maar door. Op een dag staan we in de Nettohallen. Een goedkope interieurwinkel vergelijkbaar met de Leen Bakker en Fred vraagt mij wat ik van die lamp vind die hij aanwijst. “Kijk”, zegt hij enthousiast, “Het is een treklamp!” En om het te demonstreren trekt hij de lamp  naar beneden, niet wetende dat de lamp in kwestie niet erg goed vast gezet is door het personeel. Verschrikt staat hij met de lamp aan het handvat in zijn hand, terwijl ik over de grond rol van het lachen. Net op dat moment komt er een winkelbediende aan uit het magazijn. Die overziet de situatie en trekt zich met een beginnende lach om de lippen discreet terug en niet veel later hoor ik een schaterlach uit de opslagruimte komen. In de maanden voordat wij uiteindelijk bij elkaar introkken hebben wij een spoor van verwoesting achtergelaten bij de middenstand van Apeldoorn. Noem het klungelig maar wij vonden het na een tijdje niet leuk meer dat wij het altijd waren die in praktisch elke winkel de slechte kwaliteit in handen kregen.

De dag nadat onze flat klaar was en de vloerbedekking net gelegd  en wij nog geen bankstel hadden maar wel een salontafel zaten mijn lief en ik samen tv te kijken. Hij op een eetkamerstoel en ik op de grond. Ik had lekker sjippies gekocht met een rode dipsaus en wij genoten van een film. Mijn lief zat door de stoel iets verder van de chips en dipsaus af en natuurlijk kwam er een moment dat hij het bakje dichterbij trok waardoor die pardoes van de tafel viel, op de kop, zo op onze nog-geen-dag-oude vloerbedekking. Een enorme rode vlek smeerde zich alleen maar verder uit toen wij die vakkundig wilde weghalen en het was daar en toen dat ik me realiseerde dat nieuw spul aan ons niet besteed was.

Zo modderde wij een tijdje aan, en maakten we in het begin nog wel eens de fout dat we, in vol vertrouwen van het aanschaffen van een goed product, de bonnetjes weggooiden. Dat dat niet zo verstandig was kwamen we gaandeweg vanzelf achter. Zo hebben wij in de twintig jaar dat we samen zijn zes wasmachines versleten. En niet omdat we zoveel wassen maar wel omdat ze net buiten de garantieperiode dusdanig stuk gingen dat het aanschaffen van een nieuwe goedkoper was. Soms kregen we een vergoeding van de leverancier. Dat de nieuwe ook binnen no-time stuk was spreekt voor zich,….toch? En dan kregen we weer een nieuwe want ze waren nooit zomaar stuk, ze waren echt total loss. Alles wat hier aan meubels of apparatuur binnenkomt is vaak binnen een jaar gemaakt of vervangen. Zo hebben wij een heel nieuw bankstel gekregen omdat onze ene nieuwe bank naar een maand of drie al doorzakte. De vervangende bank had een kleine kleurafwijking en dus werd de andere bank die nog in onze kamer stond gelijk vervangen, waarvoor hartelijk dank. Onze stoomreiniger ontplofte drie weken voor de garantietermijn verstreek en zo konden wij een nieuwe uitzoeken bij de Blokker. Onze nieuwe tv gaf een andere dimensie aan de kleur wit en zo hadden wij een monteur over de vloer die, behalve het beeldscherm, alles wat aan de achterkant van de tv zat verving. In onze gloednieuwe bij een prijsvraag gewonnen keuken deed de vaatwasser alles wat hij niet moest doen en zo hadden we wederom een monteur over de vloer die concludeerde dat er een stekkertje niet aangesloten was. Toegegeven, dit was wel de minste reparatie die we ooit meegemaakt hadden.

En zo wilden Fred en ik onlangs onze kerstboom optuigen. Een neppert, vorig jaar gekocht dus gloednieuw. Ik had er zin in. In een wereld vol gestylde bomen hebben wij een boom waarin niet één dezelfde bal hangt. Het is een verzameling van zorgvuldig bij elkaar gezochte kerstversiering waar ik trots op ben. Het was lang sparen om het zo te krijgen. Maar ik had het kunnen raden. Wij zijn bezig de boom in elkaar te zetten en Fred vind het hilarisch om de top en de onderste takken als eerste te doen en zo een boom met anorexia te creëren. Dat moet op de foto. Ik sta ongeduldig met de volgende laag takken te wachten en als hij eindelijk zover is wil ik ze in de stam steken maar de ring waar ik de takken in moet steken is afgeknapt. Natuurlijk.

In de tijd van pais en vree kunnen wij weer naar de Intratuin klepperen om ons gelijk te halen. Zelfs een kerstboom is niet veilig in dit huis. En dus staat er voor de tweede keer binnen een jaar tijd een gloednieuwe kerstboom te pronken in onze kamer. Heel eerlijk gezegd vind ik deze mooier dan de vorige, die was een tikkeltje te groot. En nu de vingertjes gekruist houden dat ie maar vele jaren mee mag gaan. Nutteloos te zeggen dat het ons enig lijkt eens iets aan te schaffen wat het gewoon jaren en jaren doet. Je zou na zoveel pech bijna niet meer weten hoe dat voelt.

Een geheime blog.....

Ik kan heel slecht geheimen bewaren, eigenlijk kan ik zo slecht geheimen bewaren dat het er alle schijn van heeft dat ik geen geheimen kan bewaren. Als je perse wilt dat iets uitkomt moet je het vooral aan mij vertellen. Het lukt me vaak nog net mijn mond te houden als iemand wat verder van mij af staat en ik een geheim moet bewaren over mensen die ik niet of nauwelijks ken. Maar daar houd het dan ook op. Voor mij staat het hebben van een geheim gelijk aan liegen, je verzwijgt immers iets. Voor Fred is dat reuze handig, hij weet dat ik hem altijd no-matter-what de waarheid vertel en dat vind hij plezierig. Voor elk ander is het vaak minder leuk, het kost mij namelijk heel veel moeite om met een stalen gezicht “heel mooi” of “wat knap” te zeggen als ik er geen bal van meen. Mensen zien gelijk aan mij dat ik het ergens niet mee eens ben of iets niet leuk vind. Ik oefen mij dan tegenwoordig ook in het niet hebben van een mening en een zo neutraal mogelijke houding aan te nemen. Of ik los het met een grapje op.

Maar als avonturier moet je ook eens dingen uitproberen die buiten je comfortzone vallen en zo had ik de afgelopen week ineens een groot geheim. Dat begon toen de kinderen vroegen of we dit jaar nog iets aan Sinterklaas gingen doen. “Nou”, antwoorde ik, “we doen wat we elk jaar doen, we gaan de film ‘Sint’ kijken.” De teleurstelling was groot, geen cadeautjes, geen verrassingen alleen maar film. Ik begreep dat maar voelde geen enkele aandrang om iedereen op de hoogte te stellen van mijn plannetje. Namelijk dat ik stiekem cadeautjes zou halen, de mand met verrassingen op de kiek zou zetten en een post doen op facebook als we er klaar voor waren. En dan maar wachten wie van hun drieën het het eerst in de gaten zou hebben. Nee, dit zou ik echt voor me houden, echt waar! En zo liep ik de hele week te broeden op mijn geheime plan. Wanneer ik het zou kunnen uitvoeren (op het allerlaatste moment), wat ik voor iedereen in de cadeautjesmand zou doen (kleinigheidjes) en waar ik het zou verstoppen (rommelkamer onder het dekbed, daar vinden ze het nooit!!). Het enige wat ik wél verteld heb is dat onze sinterklaasavond op 3 december moest zijn, dit in verband met Freds ploegendienst. Ik wilde ze er allemaal bij hebben natuurlijk.

En zo toog ik vanmorgen in alle vroegte, toen iedereen de deur uit was, richting de winkels. Ik had met mezelf afgesproken dat het kleine cadeautjes moesten worden, we doen immers ook nog aan kerst en het gaat om het idee. En zo winkelde ik er vrolijk op los, me verkneukelend over het feit dat  niemand wist wat ik aan het doen was. En ik moet zeggen, dat was een lekker gevoel. Eenmaal thuis zag ik na een blik op de klok, dat ik me toch een klein beetje moest haasten. Ik zou op zijn minst tot een uur of twee het huis voor mij alleen hebben maar stel je voor dat één van de kinderen toch ineens uitval heeft. Mijn tijdsmarge was in mijn hoofd dus niet zo heel groot en ik had nog veel te doen. Met Muse op de achtergrond heb ik de cadeautjes ingepakt, op de foto gezet en ze ergens in huis verstopt. Missie geslaagd.

Mijn volgende plannetje was deze blog. Als je eenmaal aan het geheimen bent moet je het goed doen. Normaal gesproken promoot ik mijn blog op facebook. Zo weet iedereen dat ik weer een aantal van mijn hersenspinsels op het internet heb gezet. Maar met deze blog doe ik dat niet. De reden? Ik post hem al voor ons heerlijk avondje. De kans dat één van mijn lieverds er tegenaan struikelt is niet zo heel groot maar desalniettemin aanwezig. Maar ik kan nou eenmaal mijn mond niet houden en ik klap zowat. Mocht het nou zo zijn dat je nu zit te lezen dan vraag ik je met klem dit geheim samen met mij stil te houden tot ongeveer 6 uur vanavond, rond die tijd maak ik mijn verrassing wereldkundig en mogen jullie Fred en de kinderen een hele fijne avond gaan wensen (dat kan hier -->https://www.facebook.com/freddy.tenhove?ref=ts&fref=ts ). En mocht je het nou net als ik heel erg moeilijk vinden het tot die tijd stil te houden dan verzoek ik je een liedje op mijn tijdlijn te plaatsen met het woord ‘secret’ in de titel. Is dat ook weer uit je systeem. Alvast heel erg bedankt, ik weet wat ik van je vraag.........