Hallo Paceshifters,
Daar stonden jullie dan ineens voor mijn neus afgelopen
zaterdag. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik jullie helemaal niet
kende. Nooit van gehoord. Wij kwamen eigenlijk voor de hoofdact. Dat klinkt
niet erg aardig he? Maar het wordt beter hoor. Nog niet zo lang geleden
namelijk, kregen mijn lief en ik een mail van Jeroen. Of we zin hadden om naar
Anneke van Giersbergen te gaan? We hadden niets dat weekend en we hadden zin en
zo togen wij ergens in januari richting de Gigant om zeker te zijn van
kaartjes. Dat was niet gemakkelijk hoor. Er waren kaartjes genoeg maar de man
achter de balie bleef maar Anneke van Griensbergen intypen……..Jeroen verzekerde
ons dat het voorprogramma ook om van te snoepen was maar wij namen de
afwachtende houding aan. Onze ervaring met voorprogramma’s is niet zo goed en
als je even naar beneden scrollt naar mijn vorige blog snap je waarom…….
Maar goed, ik dwaal af. Afgelopen zaterdag kwamen Nanda en
Jeroen ergens in de middag richting Apeldoorn. Zij komen helemaal uit Lelystad
en dat doe je niet voor een uurtje en zo spreken wij altijd voor in de middag
af om ergens midden in de nacht weer naar huis te gaan. Normaal gesproken
kijken wij, als we afgesproken hebben, ‘s avonds horrorfilms met z’n allen. Nu
gingen we naar een concert, is weer eens wat anders. Jeroen wist al wat ons te
wachten stond met jullie maar Nanda, Fred en ik hadden echt geen idee. En zo
zaten we ’s middags samen op de bank naar de olympische spelen te kijken, ik
weet het nog goed, het was de biatlon. Volgens Nanda en Jeroen op curling na de
meest onzinnige sport op de spelen. Dat veranderde snel toen ik eenmaal
uitgelegd had hoe de biatlon precies werkt en ik geloof dat ze het zelfs
spannend vonden. Helemaal toen we leuke alternatieve biatlons begonnen te
verzinnen. Maar ondertussen kregen wij van Jeroen ook te horen hoe goed jullie
‘gastjes’ zijn en dat jullie op uitnodiging van Therapy themselves in hun
voorprogramma mochten spelen. Ik dacht nog: dat kan dan wel zo zijn maar ik wil
het eerst zelf horen.
En zo stonden we ineens ’s avonds in de Gigant, ging de
backstagedeur naar het podium open en kwamen jullie op. Het eerste wat ik tegen
Nanda zeg is: “Wat zijn ze nog jong!” en “Wat zullen die schrikken van de
gemiddelde leeftijd van het publiek van vanavond…..” Maar vanaf de eerste tonen
was ik verkocht. Alles klopt en jullie klinken enorm goed. En belangrijker nog;
jullie hebben er zin in dat is duidelijk. De drummer slaat al zijn drumstokken
stuk en moet ze uiteindelijk wegsnaaien van de drummer van Anneke. “Niet verder
vertellen he?” wordt het publiek verzocht. Jullie enthousiasme en pakkende
nummers zijn een verademing en mag ik even zeggen dat als je zo basic (gitaar,
bas en drums) zulke nummers neer kan zetten dan heb je het helemaal begrepen.
Er zijn namelijk veel bekende bands die jullie niveau niet eens halen met een
enorm orkest op de achtergrond. Jeroen staat te glunderen met zijn
ik-zei-het-toch blik. En je kan aan het hele publiek merken dat ze deze
onverwachte traktatie niet aan hadden zien komen. Het had niet veel tijd nodig
voor jullie mensen richting het podium wisten te lokken. Je voelt hem al
aankomen……Anneke krijgt er na jullie een hele kluif aan vanavond!
Voor mij is één ding duidelijk, deze jongens konden wel eens
heel groot gaan worden. Ik houd niet zo van voorspellingen maar aan deze waag
ik me toch. En terwijl Anneke haar best doet om het publiek te bekoren spreken
Nanda en ik af dat we voor het einde van de avond met jullie op de foto willen
“want straks zijn ze schatjehemeltje beroemd en dan kunnen wij zeggen dat we
nog met ze op de foto staan”. Maar hoe we ook turen we zien jullie deze avond
niet alle drie tegelijk. Ondertussen proberen we ons ook een beetje te
concentreren op het concert van Anneke van Giersbergen maar Nanda en Fred
besluiten dat het een raar wijf is en vanaf dat moment belanden we in het
klierhoekje. Ik ken Anneke natuurlijk van The Gathering en ze is een rockbitch
in hart en nieren. Haar semiserieuze nummers vallen mij dan ook niet lekker.
Natuurlijk kan ze zingen, prachtig zelfs. Maar als ik aan het einde van een
nummer verzucht dat dit het mooiste moment is van de avond en Nanda in lachen
uitbarst weet ik al dat Anneke aan mij geen nieuwe fan heeft. Ik ben eruit, het
had andersom moeten zijn: Anneke in het voorprogramma en jullie als hoofdact.
(ik zei toch dat het mooi ging worden ;) )
Het concert is over en jawel, wij spotten jullie, overwinnen
onze verlegenheid en stappen op jullie af. “He jongens, jullie waren top! Mogen
we met jullie op de foto?” En het mag. Daar waar iedereen afstormt op Anneke
die inmiddels ook tussen de mensen staat lopen wij linea recta op jullie af en
kennelijk zijn jullie daar verbaasd over. We maken een praatje, vertellen
jullie dat we ontzettend genoten hebben van jullie concert/optreden en dat we
denken dat jullie een mooie muzikale toekomst tegemoet gaan. Mijn allereerste meet-and-greet met welke band dan ook en ik tref zulke leuke jongens. Over een jaar of
drie, als de eerste nummers van jullie hits geworden zijn en de Gigant te klein
is en jullie voor een uitverkocht Ziggodome staan zou het leuk zijn als wij met
z’n vieren weer even backstage mogen. For old times sake. Zodat we kunnen
zeggen: “zeiden we toch?” en op de terugweg tegen elkaar verzuchten: “Wat zijn
ze lekker gewoon gebleven he, die Paceshifters!”
Meer weten over deze jongens? Klik hier
