De drie-jaren-sjaal, ruzie-in-de-toko en gruwelijke-vondst avonturen.

Ik krijg de slag te pakken, heb al de nodige avonturen op mijn naam geschreven. Zo heb ik op mijn elektrische fiets de maximale snelheid bereikt. Dat was gauw gebeurt, hij is namelijk begrenst op 25 km per uur, maar toch. En heb ik een aantal weken geleden op facebook mijn ongezouten mening gegeven over de citotoets, iets wat in normaliter niet zou doen. Ik vind meningen namelijk zwaar overtrokken. Tuurlijk, iedereen heeft er recht op maar realiseer je goed dat jouw mening een weerspiegeling is van hoe jij je voelt en in het leven staat, het is niet de absolute waarheid, ook al voelt dat wel zo voor jou. Het was leuk om te zien hoe mensen op mijn post reageerden, van de meesten kreeg ik reacties die ik verwacht had, vooral omdat ik ze goed ken. Maar er zaten toch een aantal onverwachte vind-ik-leuks tussen van mensen die buiten mijn gezelligheidsgrens wonen. Die ik ken van lang geleden of ooit eens ontmoet heb en waarvan het op dat moment leuk leek via facebook bevriend te zijn. Ik kon merken dat mijn mening en de reacties daarop ineens erg onder de loep werd gelegd, mensen nemen het kennelijk toch heel serieus hoe een ander denkt over bepaalde zaken. Geslaagd proefje waarbij ik weer veel geleerd heb over hoe mensen in elkaar zitten. En uiteraard aan allen die reageerden: hulde en hartelijk dank voor de moeite! Ik hoop dat jullie dat avontuur net zo leuk vonden als ik!

Dat avonturen ergenis op konden leveren of zelfs ronduit gruwelijk konden zijn was mij echter volstrekt onbekend. Dat zal meer mijn vooroordeel zijn als het op avonturieren aankomt. Zo ga ik graag op avontuur met mijn hond, een enorm bakbeest van bijna 40 kilo luisterend naar de naam Djoy. Djoy ziet altijd van alles, zij spot eekhoorntjes in de boom, vind altijd een interessante hoop zand en rotzooi, kan onvermoeibaar spelen met soortgenoten. Maar ze heeft erg de neiging om, als het gezellig is tijdens de wandeling, met haar kop tegen mijn been aan te schurken als beloning voor goed gedrag van mijn kant. De laatste weken is het uitlaten van Djoy echter een regelrechte nachtmerrie. Ons teefje is namelijk loops. Nou hadden we haar uiteraard kunnen laten steriliseren, maar Djoy heeft nogal een slechte start gehad waardoor sterilisatie nu moeilijk wordt. Ook willen we haar niet ieder half jaar volpompen met hormonen en dus is loops zijn het gevolg. Het geheel is niet fris in huis, waardoor mevrouw nu in een onderbroek loopt (zonder klagen, dat mag gezegt), maar dat is nog de minste uitdaging. Met een geladen hond over straat is geen pretje. Zorgen dat de sloerie niet zwanger thuis komt, daar ligt hem de kneep. Mevrouw zit as-we-speak in haar aller- aller vruchtbaarste periode, die valt tussen de 9e en 11e dag en vind alles wat ook maar een beetje naar reu ruikt verschrikkelijk lekker. Ze draalt bij elke boom. Kon ik twee weken geleden zo genieten van onze wandelingetjes, nu loop ik alternatieve routes, loer ik schichtig om mij heen, wil ik haar troosten als ze haar draai niet kan vinden in de bosjes en niet weet waar te plassen en welk plekje uitermate geschikt is voor een geurspoor. De wandelingen zijn niet leuk meer en veel te kort, maar ik loop wel op plekken waar ik anders nooit kom en daar deed Djoy deze week een gruwelijke ontdekking: Wij vonden een in verre gaande staat van ontbinding, zwaar verminkte paashaas dood in de bosjes.Wie had dit arme schepsel hier zo gemarteld achtergelaten vlak voor de pasen?




En gisteren in de toko....ik was samen met mijn oudste afgereist om voedingskleurstof te halen voor de eieren. Het was verschrikkelijk druk in de winkel en ik stond redelijk achteraan te wachten op mijn beurt toen ik ineens ingehaald werd door een ouder stel die pontificaal voor mij en mijn dochter gingen staan. Ik dacht eerst nog dat ze even wilden kijken wat er allemaal te koop was maar ze waren van plan te blijven staan. Dus ik tik, in het kader van het avontuur en vooral leren voor mijzelf op te komen anders lukt het me nooit genoeg lef te verzamelen voor die parachutesprong, de meneer op de schouder en zeg: 'U heeft het misschien niet gezien maar ik sta hier met mijn dochter te wachten en.....' Hij onderbreekt mij abrupt en zegt met luide stem die in de hele winkel hoorbaar is: 'Nee hoe moet ik nu weten dat u in de rij staat (DUH, ik sta met mandje duidelijk achter degene die voor mij aan de beurt is en ik werd letterlijk door jou aan de kant gedrukt zodat je voor kon dringen, maar ik houd netjes mijn mond) u staat hier wat mij betreft gewoon te kijken naar die artikelen daar (en hij wijst op een mooi gestyleerd reclame hoekje waar ik naast sta) hoe moet ik dan ruiken of u in de rij staat?? NOU??', schreeuw hij me agressief toe. "Meneer ik zeg het alleen maar', zeg ik beslist. 'Nou dan', bitst hij mij toe en draait demonstratief de rug naar mij toe. Ik kan het niet laten en zeg duidelijk hoorbaar: 'U heeft duidelijk een te drukke dag achter de rug...' Twee telen later is de volgende aan de beurt en zijn vrouw draait zich om en gebaart naar mij dat ik voor mag. Waarop ik tegen haar zeg: Nee mevrouw, uw man heeft mij net overduidelijk, op niet mis te verstane wijze toegeschreeuw dat de eerst volgende die aan de beurt was niet ik zal zijn, dus het is uw beurt.' De vrouw is compleet van haar stuk en kleurt toch achter haar oren, had ze nou werkelijk gedacht dat de toon van de man mij ontgaan was? Iedereen in de winkel was er getuige van. En ze zegt: 'maar ik wil geen ruzie hierover', waarop ik antwoord dat ze met mij echt geen ruzie krijgt, dat ik zie dat hun een enorm drukke dag hebben en ze van mij betreft daarom wel voor mogen als dat is wat hun leven een beetje dragelijker maakt vandaag. Bij de man, die nog steeds met de rug naar mij toestaat komt inmiddels het stoom uit de oren, maar hij schuift zijn vrouw naar voren en zij doet haar bestelling. Pal daarna roept de winkelbediende dat de volgende aan de beurt is, wie zal dat zijn? De agressieve meneer staat nu zo voor mij dat ik helemaal niet meer zichtbaar ben (hij doet het express, ik weet het zeker) dus ik zwaai flink met mijn armen om mezelf weer een beetje zichtbaar te maken en roep door de winkel: Ja hiero, helemaal achterin de zaal!! Waarop de man achter de toonbank terug roept: Komt u maar mevrouwtje, achter in de zaal staan altijd de gezelligste mensen!! en hij geeft mij een dikke knipoog. Mijn dochter besterft het ondertussen en eenmaal buiten verneem ik dat de agressieve meneer zowat een rolberoerte kreeg omdat ik zo kalm bleef. Eenmaal thuis het hele verhaal gesmst aan mijn lief, die op zijn werk zat, en prompt terug schreef dat dit wel een heel mooi avontuur was. Nou, zeg dat maar tegen mijn bloeddruk. Van buiten leek het allemaal redelijk kalm maar van binnen was ik een zenuwinzinking nabij. Heel even kwam het in mij op het beroepsavonturier zijn te laten voor wat het is en gewoon weer, lekker veilig, gezinsmanager te worden. Maar realiseerde me op tijd dat een beetje tegenslag er ook bij hoort. Alle begin is moeilijk en ik had toch vooral al een heleboel leuke avonturen meegemaakt?

Ik had bijvoorbeeld deze week eindelijk de sjaal af gemaakt waar ik al drie jaar op aan het breien was bij tijd en wijle. Gelukkig is het nog hartstikke koud zodat ik hem ook daadwerkelijk om kan. Ik had mijzelf opgegeven als proefpersoon voor nog te ontwikkelen stomamateriaal en de trail met goed gevolg afgehandeld. Ook ben ik meermalen model geweest voor mijn buurmeisje die de kappersopleiding doet en probeer, op vraag van de fabrikanten, regelmatig nieuwe voedingsmiddelen uit om te beoordelen of het wel in de schappen van de winkel moet blijven of verschijnen. Het punt is dat het allemaal redelijk kleine avonturen zijn, de zogeheten korte-termijn-avonturen. Ik wil on-the-side eigenlijk ook wel een langlopend avontuur, eentje die maanden of jaren in beslag kan nemen. Het eerste langlopende avontuur is een paar maanden geleden al opgestart, het schrijven van een boek (thriller/horror) samen met Jeroen (vriend/familie/bekende). Alhoewel ik nu even in een writersblock zit ben ik ervan overtuigd dat het boek er komt en velen de stuipen op het lijf zal jagen. Het tweede langlopend project kwam deze week tot mij, toen ik de befaamde drie jaren sjaal in elkaar aan het zetten was. Die is, net als alles van mijn hand, een Koosje Original. Ik merk alles wat ik maak, een gewoonte die ik een aantal jaren geleden ben gestart na een mislukt vrijwilligers project/debacle waarin ideeen van mijn hand (Paper Crane, een methode om de zorg in nederland te verbeteren) gestolen werden en glashard werden gepresenteerd (en verkocht!!) als eigen ideeen. Les geleerd, alles komt gemerkt en gedateerd in de computer. Elke tekening, pot weckjam/komkommer/appelmoes, sjaal, deken of wat er dan ook uit mijn vingers komt, wordt voorzien van mijn merk: Koosje Original. Het logische gevolg is dus, zo had ik bedacht, dat ik mijzelf ook best als merk kan gaan presenteren, iedereen kan het en je hoeft er niets bijzonders voor te kunnen, alhoewel dat wel makkelijk zou zijn. Je hoeft alleen maar je naam te noemen en te verschijnen. Af en toe lanceer je iets nieuws waar jouw naam op mag staan en voila: je naam is een merk geworden en niet meer iets persoonlijks. Vanaf nu krijgen jullie dus niet alleen de kleine avonturen mee maar ook de opbouw van het grote avontuur, dat weer uit kleine avontuurtjes bestaat, das om het makkelijk te houden ;) Vandaar ook dat mijn blognaam veranderd is van Beroepsavonturier naar Koosje Original, Beroepsavonturier. En mocht er ooit iets van mijn hand in jouw bezit komen, wees er dan heel zuinig op. Het kan maar zo zijn dat je achterkleinkinderen een enorme slag slaan, later bij tussen kust en kitsch.....

Fijne paasdagen allemaal!!

Ik begin het ernstige vermoeden te krijgen dat ik er niet veel van bak, van het avonturier zijn. Nou weet ik ook wel dat alle begin moeilijk is en dat ik er gaandeweg vast beter en makkelijker in zal worden maar tot op heden valt het me
best zwaar. 'Hoe kan dat nou?', kun je je afvragen. Dat ga ik uitleggen. Ik maak op een dag genoeg dingen mee, daar gaat het niet om. Ik vind het nogal moeilijk die (alledaagse) dingen dan ook maar gelijk als avontuur te bestempelen terwijl
ze dat in principe wel zijn als ik de definitie van het avontuur mag geloven. Ergens zal ik dan toch een begin moeten maken en het beestje bij de naam te noemen ook al is het nog zo banaal.

Goed dan, een avontuur van slechts enkele dagen geleden die mijn innerlijke strijd mooi weergeeft: Het was werkelijk prachtig weer, mijn lief was aan het werk, kinderen van de vloer, wat te doen, wat te doen? Daar gaat het gelijk al fout als ik mijzelf even mag onderbreken in mijn verhaal, elke kans die ik krijg om een avontuur te beleven moet ik met beide handen aangrijpen vind ik zelf. Niet eerst flink moeten bedenken wat er nu toch eens beleefd kan gaan worden maar GAAN!! Daar er inmiddels een fiets met trapondersteuning in de schuur staat is het weggaan al een stukje makkelijker. Prachtig weer, een fiets, hier kan ge-avontuurd worden. Ik rijd de straat uit en probeer ondertussen te bedenken waarnaar toe. Mijn volwassen brein is namelijk nog steeds van mening dat elk ondernomen tochtje een doel moet hebben. Enfin, ik besluit eens even te kijken of ijssalon Brouwer de lente al verklaard heeft aan de winter, maar helaas.Vervolgens fiets ik heel even doelloos rond, 5 hele minuten en dan pakt mijn brein het weer op als een tomtom die even het signaal met de sateliet kwijt was maar intussen weer verbinding heeft. Het drukt wel enigszins mijn stemming hoor, zo'n overactief, goed geinstrueerd brein, moet ik heel eerlijk bekennen. Maar ik ben trots op mijzelf als ik besluit op bedevaart te gaan. Dat kan gemakkelijk in Apeldoorn, je moet alleen even weten waar. En gelukkig weet ik de plek, weliswaar goed verscholen, te vinden. Het is er heerlijk rustig en Maria kijkt vredig op mij neer als ik aan haar voeten verschijn. Ze neemt het me gelukkig niet kwalijk dat ik mijn fiets nog aan de hand heb, die durf ik even niet achter te laten op zo'n verlaten plekje. Het zonnentje schijnt op ons beiden en ik zeg zachtjes tegen haar dat ik alleen maar even 'goedendag' kom zeggen. Ze zegt niets terug, of misschien wel maar hoor ik haar niet. Ik stap weer op mijn fiets en bedenk me waar nu heen.....ik kan het gewoon niet helpen. En dus fiets ik de Anhemseweg af, richting de stad, langs het station en dan naar huis. Ik ben moe, het is niet ver maar voor mij en mijn lijf ver genoeg. Eenmaal thuis vraag ik me af waarom ik toch elke keer start en finish wil weten. Waarom niet gewoon ergens rechts-of linksaf slaan, omdat daar nu eenmaal een weg is, ook al moet je daar niet heen, al was het maar om te kijken waar je uitkomt. Is het dan zo erg om tegen onverwachtte dingen aan te lopen?

Nee dus, maar het vergt wel enige aanpassing van mijn kant ben ik achter. Dat niet alleen, ik merk dat mijn omgeving het ook niet zo prettig vind ineens met allerlei onverwachte dingen te maken te krijgen. Mijn "inner circle" weet van mijn plannen en zij staan dan ook niet raar te kijken als ik ineens weer een lumineus idee uit mijn hersenpan tevoorschijn tover, zij vinden het wel vermakelijk. Het zijn vooral de mensen die ik niet ken en die ik aanspreek in de rij van de supermarkt, in de wachtkamer, of waar dan ook. Hoewel mensen het leuk vinden om aangesproken te worden zijn de reacties die ik terug krijg vaak van een nogal sombere orde. Op mijn vraag bij de reumatoloog in de wachtkamer aan een medepatient hoelaat hij zijn afspraak had krijg ik gratis en voor niets een hele verhandeling over hoe ons zorgstelsel naar de kloten gaat, wij als patient ons scheel betalen en wordt de vergelijking gelijk maar even doorgetrokken naar hoe ons land er aan toe is. Pas als ik binnen geroepen word door de arts realiseer ik me dat ik een heleboel aan de weet ben gekomen over de denkwijze van deze jongeman, maar nooit het antwoord op mijn vraag heb gehad. In het zwembad waar ik wekelijks baantjes trek komt door de ramen 1 streep zon, precies in baan 5 alwaar ik mij verbeeld aan schoonzwemmen te doen. Ik geniet met volle teugen en kom op de heen- en terugweg steeds dezelfde man tegen. Kennelijk heeft hij het zonnetje in baan 5 ook ontdekt en ik wil best delen, dus als hij mij weer tegemoet komt zeg ik tegen hem: "Lekker he, zo in het zonnetje zwemmen?", waarop de man prompt een slok water binnen krijgt van pure schrik dat iemand hem aanspreekt. Ergens geeft het mij moed, ik ben dus niet de enige die houd van regelmaat en weten wat er komt. En ik ben al helemaal niet de enige die toch enigszins wantrouwend is als ik aangesproken wordt door een volstrekt vreemde. De verhalen in de krant zijn immers legio, mensen die ter goeder trouw zijn ten opzichte van vreemden maar vervolgens opgelicht worden. Nu nog het leren loslaten........

En dus blijf ik dapper mensen aanspreken, roep ik tegen die ene mevrouw die exact dezelfde fiets heeft als ik: "HEE, LEUKE FIETS!!". Vind ik het niet erg meer hoor (nee echt niet!!) dat de Primera in zuid ineens geen kaartjes voor Racoon kan verkopen omdat de printer het niet doet. Fiets ik met mijn jongste toch gewoon naar de Eglantier. Wie weet wat je tegenkomt onderweg? En loop ik voor het eerst in jaren (20, om precies te zijn), buiten een feestdag om, mijn geboortedorp weer eens over en zie ik dat Heerde zijn eigen kruidendrankje heeft. Proberen? Uiteraard! Misschien is het wel heel lekker........

Vroeger



Om nog even terug te komen op mijn vorige blog, avonturier klinkt errug mannelijk. Mijn nieuwsgierigheid gewekt ging ik op zoek naar wat dan de vrouwelijke vertaling was van een avonturier en dat is, hoe gemakkelijk, een avonturierster. Vervolgens wilde ik dan ook graag weten of het zijn van een avonturierster hetzelfde inhoud als het zijn van een avonturier. Ik kan jullie vertellen dat dat niet het geval is. Een avonturier is iemand die er op uit is van alles te beleven, zoveel had ik jullie al geschreven. Een avonturierster daarintegen zijn vrouwen die (en ik citeer) gevaarlijke, riskante, onscrupuleuze of verdachte ondernemingen en activiteiten najagen om rijk en machtig te worden, te stijgen op de sociale ladder of gewoon om de spanning. Een beetje verbolgen was ik wel, is een man die op avontuur gaat gewoon iemand die iets wil beleven, een vrouw gaat overduidelijk op avontuur om rijk en machtig te worden en zo te stijgen op de sociale ladder! Daar ik geen enkele ambitie heb in al het bovenstaande houd ik het op avonturier.

Die hele carriereswitch heeft mij de afgelopen dagen flink aan het denken gezet. Vroeger was het hebben van een avontuur vele malen gemakkelijker. Met de rubberboot varen op de beek, laarsjes aan-visnetje en emmertje mee-op zoek naar stekelbaasjes, hutten bouwen, voer voor de eendjes verstoppen in die ene holle boom en 's morgens vroeg wakker gekwaakt worden omdat die slimmerds de verstopplek gevonden hadden en wilden eten, door een weiland rennen met gras tot aan je oksels, anders van school naar huis fietsen en ineens aan de ijssel uitkomen, en dat zijn er nog maar een paar. Lichamelijk ging dat ook allemaal wat beter, zo kon ik bijvoorbeeld op het klimrek "doordraaien" met twee benen, 1 been, achterstevoren en zonder handen, om daarna heel galant af te springen. Of die ene keer dat we met de meiden van de jazz-ballet toch maar mooi in Odeon (Zwolle) op het podium stonden. Handstand tegen de muur, onder water zwemmen over de lengte van het zwembad. Nu krijg ik volgende week een elektrische fiets omdat mijn gezondheid en met name mijn energielevel het niet toe staat ver te fietsen en dan ook nog eens te doen waarvoor ik ook alweer op pad was gegaan. Eenmaal volwassen geworden hebben we misschien ook de neiging om heel anders tegen avontuur aan te kijken en heet het nu een uitje, vakantie, een buitenechtelijke relatie of dingen die we gewoon doen. Kennelijk is het avonturen op beroepsbasis voor mij eerder een state-of-mind dan dat er daadwerkelijk ge-bungee-jumped gaat worden. En om maar even in de vrouwelijke variant van avonturierster te blijven, ik ga er niets mee verdienen en zal hoogstwaarschijnlijk ook niet stijgen op de sociale ladder, het klinkt alleen wel lekker stoer als je ergens je beroep in moet vullen. Probeer ik nu nog enigszins mijn zelfrespect te bewaren en mijn gezicht te redden als ik ergens mijn beroep in moet vullen en ik dat steenvast doe met: "gezinsmanager" om maar niet te hoeven melden dat ik volledig arbeidsongeschikt ben, kan ik nu zonder blikken of blozen: "avonturier" invullen. Staat toch iets beter en red mij van meewarige blikken of nog erger: ongeloof, waarin er verwacht wordt dat ik tekst en uitleg geef over mijn priveleven. Jammer genoeg kwam de commercial van Discovery Channel net iets te laat, de aanmeldingsformulieren van Jasper voor het middelbaar onderwijs waren helaas net de deur uit...........

Duss....beroepsavonturier (deel 1)

Zomaar, op een avond nog niet zo heel lang geleden (2 dagen) kijk ik nietsvermoedend een programma op Discovery Channel. Als de reclame komt besluit ik niet naar de wc te hoeven en qua drinken zit ik ook nog lekker. Ik hoef dus niet op te staan en laat de reclame een tikkeltje geirriteerd over mij heen komen totdat......er ineens een intro komt voor een ander programma, binnenkort te zien op de eerder genoemde zender, het gaat over een beroepsavonturier. Ik kijk naar alle spannende dingen die de man in het filmpje gaat doen en realiseer me ineens dat dat zijn beroep is: avonturier zijn. Ik ga rechtop zitten en laat mijn gedachten de vrije loop. Ik wist niet dat dat mogelijk was, avonturier worden voor je beroep, ik zeg het even hardop voor mijzelf om te zien of het net zo spannend is als ik denk.  Zou daar wel een fatsoenlijke boterham in te verdienen zijn? En belangrijker nog: waarom heb ik deze keuze nooit voorgeschoteld gekregen toen het er op aan kwam op de middelbare school? Dan had ik het wel geweten! Dit kon nog wel eens interessant worden als ik nu besluit ook beroepsavonturier te worden. Eens kijken hoe mijn lief hierop reageert als ik het voorstel voorzichtig opper tijdens ons dagelijkse wandelingetje met de hond. Hij schiet in de lach op het moment dat ik mijn carriere switch bekend maak, maar is vol bewondering over mijn fantasie. Die heb ik dan al mooi in de pocket! Nu eens even in het woordenboek opsnorren wat ik me op de hals haal.

Definitie van een avontuur: Een avontuur is een onderneming waarvan de uitkomst bij voorbaat niet vaststaat.

Ja daar kan ik wel wat mee, dat klinkt niet al te eng. Dan op naar stap twee:

Definitie van een avonturier: Iemand die erop uit is van alles te beleven.

Ik ben redelijk opgelucht, nergens staat dat ik uit een vliegtuig hoef te springen of in een luchtbel hoef te stappen op zoek naar de Titanic, dat zou niet haalbaar zijn met mijn redelijk beperkte gezondheid (zie: http://www.colitiscollectie.nl/index.php/deelnemers/koosje ). Een onderneming waarvan de uitkomst niet vaststaat kan van alles zijn, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Voor mij staan van een heleboel ondernemingen de uitkomst niet vast en ik ben iemand die er altijd op uit is van alles te beleven hoe groot of klein dat ook mag zijn. Waarschijnlijk was ik altijd al beroepsavonturier maar wist ik het alleen nog niet. Die functieomschrijving past mij prima! Ik laat al deze informatie nog eens even in gedachten langskomen en beslis dat het er nou maar eens van moet komen. Het enige wat dit beroep van mij vraagt is een andere kijk op bepaalde gebeurtenissen en mijzelf losweken uit mijn comfort-zone. Daar kon echter nog wel eens een klein probleempje liggen, ik houd namelijk heel erg van mijn comfort-zone. Mijn comfort-zone en ik zijn 4 handen op een krakkemikkige buik. De uitdaging bij het worden van een beroepsavonturier ligt hem bij mij dus vooral in het opzoeken van dingen in plaats van er voor weg te lopen, niet meer bang zijn, maar doen! Dus niet meer stiekem doorbladeren naar de laatste pagina's van een boek om te zien hoe het afloopt om zo teleurstelling te voorkomen. Niet meer achter een kussen, krant, boek of laptop schuilen tijdens een enge film, maar met de ogen volop open kijken. Maar wel naar plaatsen toegaan waar ik  nog nooit geweest ben (dat zijn er veel en geloof het of niet, ook nog redelijk dichtbij....) en mensen aanspreken die ik helemaal niet ken. Je hoeft niet groot te beginnen besluit ik, gewoon een kwestie van opbouwen. Nou op naar het eerste avontuur dan maar..........