Ik begin het ernstige vermoeden te krijgen dat ik er niet veel van bak, van het avonturier zijn. Nou weet ik ook wel dat alle begin moeilijk is en dat ik er gaandeweg vast beter en makkelijker in zal worden maar tot op heden valt het me
best zwaar. 'Hoe kan dat nou?', kun je je afvragen. Dat ga ik uitleggen. Ik maak op een dag genoeg dingen mee, daar gaat het niet om. Ik vind het nogal moeilijk die (alledaagse) dingen dan ook maar gelijk als avontuur te bestempelen terwijl
ze dat in principe wel zijn als ik de definitie van het avontuur mag geloven. Ergens zal ik dan toch een begin moeten maken en het beestje bij de naam te noemen ook al is het nog zo banaal.

Goed dan, een avontuur van slechts enkele dagen geleden die mijn innerlijke strijd mooi weergeeft: Het was werkelijk prachtig weer, mijn lief was aan het werk, kinderen van de vloer, wat te doen, wat te doen? Daar gaat het gelijk al fout als ik mijzelf even mag onderbreken in mijn verhaal, elke kans die ik krijg om een avontuur te beleven moet ik met beide handen aangrijpen vind ik zelf. Niet eerst flink moeten bedenken wat er nu toch eens beleefd kan gaan worden maar GAAN!! Daar er inmiddels een fiets met trapondersteuning in de schuur staat is het weggaan al een stukje makkelijker. Prachtig weer, een fiets, hier kan ge-avontuurd worden. Ik rijd de straat uit en probeer ondertussen te bedenken waarnaar toe. Mijn volwassen brein is namelijk nog steeds van mening dat elk ondernomen tochtje een doel moet hebben. Enfin, ik besluit eens even te kijken of ijssalon Brouwer de lente al verklaard heeft aan de winter, maar helaas.Vervolgens fiets ik heel even doelloos rond, 5 hele minuten en dan pakt mijn brein het weer op als een tomtom die even het signaal met de sateliet kwijt was maar intussen weer verbinding heeft. Het drukt wel enigszins mijn stemming hoor, zo'n overactief, goed geinstrueerd brein, moet ik heel eerlijk bekennen. Maar ik ben trots op mijzelf als ik besluit op bedevaart te gaan. Dat kan gemakkelijk in Apeldoorn, je moet alleen even weten waar. En gelukkig weet ik de plek, weliswaar goed verscholen, te vinden. Het is er heerlijk rustig en Maria kijkt vredig op mij neer als ik aan haar voeten verschijn. Ze neemt het me gelukkig niet kwalijk dat ik mijn fiets nog aan de hand heb, die durf ik even niet achter te laten op zo'n verlaten plekje. Het zonnentje schijnt op ons beiden en ik zeg zachtjes tegen haar dat ik alleen maar even 'goedendag' kom zeggen. Ze zegt niets terug, of misschien wel maar hoor ik haar niet. Ik stap weer op mijn fiets en bedenk me waar nu heen.....ik kan het gewoon niet helpen. En dus fiets ik de Anhemseweg af, richting de stad, langs het station en dan naar huis. Ik ben moe, het is niet ver maar voor mij en mijn lijf ver genoeg. Eenmaal thuis vraag ik me af waarom ik toch elke keer start en finish wil weten. Waarom niet gewoon ergens rechts-of linksaf slaan, omdat daar nu eenmaal een weg is, ook al moet je daar niet heen, al was het maar om te kijken waar je uitkomt. Is het dan zo erg om tegen onverwachtte dingen aan te lopen?

Nee dus, maar het vergt wel enige aanpassing van mijn kant ben ik achter. Dat niet alleen, ik merk dat mijn omgeving het ook niet zo prettig vind ineens met allerlei onverwachte dingen te maken te krijgen. Mijn "inner circle" weet van mijn plannen en zij staan dan ook niet raar te kijken als ik ineens weer een lumineus idee uit mijn hersenpan tevoorschijn tover, zij vinden het wel vermakelijk. Het zijn vooral de mensen die ik niet ken en die ik aanspreek in de rij van de supermarkt, in de wachtkamer, of waar dan ook. Hoewel mensen het leuk vinden om aangesproken te worden zijn de reacties die ik terug krijg vaak van een nogal sombere orde. Op mijn vraag bij de reumatoloog in de wachtkamer aan een medepatient hoelaat hij zijn afspraak had krijg ik gratis en voor niets een hele verhandeling over hoe ons zorgstelsel naar de kloten gaat, wij als patient ons scheel betalen en wordt de vergelijking gelijk maar even doorgetrokken naar hoe ons land er aan toe is. Pas als ik binnen geroepen word door de arts realiseer ik me dat ik een heleboel aan de weet ben gekomen over de denkwijze van deze jongeman, maar nooit het antwoord op mijn vraag heb gehad. In het zwembad waar ik wekelijks baantjes trek komt door de ramen 1 streep zon, precies in baan 5 alwaar ik mij verbeeld aan schoonzwemmen te doen. Ik geniet met volle teugen en kom op de heen- en terugweg steeds dezelfde man tegen. Kennelijk heeft hij het zonnetje in baan 5 ook ontdekt en ik wil best delen, dus als hij mij weer tegemoet komt zeg ik tegen hem: "Lekker he, zo in het zonnetje zwemmen?", waarop de man prompt een slok water binnen krijgt van pure schrik dat iemand hem aanspreekt. Ergens geeft het mij moed, ik ben dus niet de enige die houd van regelmaat en weten wat er komt. En ik ben al helemaal niet de enige die toch enigszins wantrouwend is als ik aangesproken wordt door een volstrekt vreemde. De verhalen in de krant zijn immers legio, mensen die ter goeder trouw zijn ten opzichte van vreemden maar vervolgens opgelicht worden. Nu nog het leren loslaten........

En dus blijf ik dapper mensen aanspreken, roep ik tegen die ene mevrouw die exact dezelfde fiets heeft als ik: "HEE, LEUKE FIETS!!". Vind ik het niet erg meer hoor (nee echt niet!!) dat de Primera in zuid ineens geen kaartjes voor Racoon kan verkopen omdat de printer het niet doet. Fiets ik met mijn jongste toch gewoon naar de Eglantier. Wie weet wat je tegenkomt onderweg? En loop ik voor het eerst in jaren (20, om precies te zijn), buiten een feestdag om, mijn geboortedorp weer eens over en zie ik dat Heerde zijn eigen kruidendrankje heeft. Proberen? Uiteraard! Misschien is het wel heel lekker........