Soms wou ik dat als het hard waaide ik mezelf kon
versnipperen en me mee kon laten voeren op de wind. Het is al twee weken dat je
er niet meer bent. Ik kan me nog herinneren dat ik je, niet zo lang geleden, op
belde. “Ik heb nou al twee weken niets van je gehoord, gaat het wel goed met
je?” Nou had ik natuurlijk zelf ook kunnen bellen maar je moest lachen. “Ik ben
ook zo druk, de tijd vliegt. Maar ik zal je beterschap beloven en het gaat goed
hoor!” zei je. Nu blijft het angstvallig stil. Er gebeurd van alles om mij
heen, dingen die ik je graag zou willen vertellen maar dat kan niet meer.
Plotseling overleden en het gat dat je achterlaat is immens. Weet je dat wel
papa?
En dus doen we de dingen die je moet doen als iemand die je
dierbaar is er ineens niet meer is. We ruimen je huis leeg, proberen in je
administratie te ontdekken wat er allemaal opgezegd moet worden en verdelen de
spullen. Het is raar om je huis binnen te lopen. Ik verwacht iedere keer dat je
daar op de bank zit en vraagt of we zelf even koffie willen maken? Ik bel
instanties af om te vertellen dat je er niet meer bent en probeer zo goed en zo
kwaad als dat kan ondertussen thuis ook de boel draaiende te houden. Het mag
een wonder heten dat we elke dag toch nog een schone onderbroek aan kunnen
trekken. Ik leef in een coconnetje, het is alsof ik vanachter glas toekijk hoe
de wereld doorgaat. Voor mij staat ie even stil namelijk.
Ik houd me heel hard vast aan de herinneringen. Ik realiseer
me terdege dat vanaf hier alles ander wordt. Zo liet ik laatst de hond uit en
hoorde ik vuurwerk knallen. En daar aan het kanaal bedacht ik me dat ik tijdens
oud en nieuw om 12 uur geen telefoontje meer van je krijg. En we hebben ineens
een kerstdag over, die was elk jaar speciaal voor jou gereserveerd. En nu we
het toch over kerst hebben…..Vorig jaar was je ook uitgenodigd en stond je al
om half 12 ’s morgens op de stoep. “Ik ben toch niet te vroeg?” vroeg je verschrikt bij het zien van de totale
familie nog in de pyama. Nee papa, we wilden net gaan aankleden. We aten
stoofpeertjes met een runderlapje, gewoon omdat je voor jezelf nooit
stoofpeertjes maakte (te veel werk) maar ze wel heel lekker vond.
Elke morgen word ik
nog wakker met de gedachte dat je er niet meer bent. Weer een dag zonder jou.
En ik ben blij met zoveel lieve mensen om me heen waar ik even in de luwte van
mijn verdriet om jou kan zijn. Het zijn de kaartjes, de telefoontjes, de appjes
en knuffels van mensen die willen laten weten dat ik niet alleen ben, die me er
door trekken. Zo veel om voor te leven nog maar wat een angst overvalt me dat
ook kwijt te raken. Enige realiteitszin ontbreek mij hier op dit moment totaal.
Als je vader zo plotseling uit het leven gerukt wordt is het moeilijk je
gedachten er om heen te krijgen dat het een exces is. Ik word er behoorlijk
onzeker van, vooral omdat je niet de eerste bent van wie ik afscheid heb moeten
nemen binnen hele korte tijd.
Ik voel me zo leeg, het lijkt alsof mijn hele wereld aan het
afbrokkelen is. “Ik heb diep respect voor je, jij bent zo sterk”, zei je ooit
eens tegen me. Maar mijn verdriet om jou is op dit moment zo verschrikkelijk
groot dat ik me afvraag of ik dat wel dragen kan. Er zal ooit een moment komen
dat ik weer vol overgave lach en met mijn hele wezen gelukkig ben en ik weet nu
al dat als dat moment er is, ik tegelijkertijd weer verdrietig wordt omdat ik
dat moment niet met je delen kan. Maar ik ga me er niet schuldig onder voelen.
Want je zal altijd mijn vader zijn ook al ben je er nu even niet. En dus zet ik
deze week de kerstboom en verdomt, ik denk dat ik ook nog kerstkaartjes ga
schrijven. Denk dan maar dat ik dat als therapie of ter afleiding doe ofzo. En
als ik je even voelen wil ga ik buiten staan, zoals je me gevraagd hebt in dat
allereerste liedje dat ik op de radio hoorde onderweg naar huis de dag voor jou begrafenis.
Want je kan me niet wijsmaken dat jij daar de hand niet in hebt gehad. Wilde je
toch nog even laten weten dat je goed over gekomen bent?
Dag lieve papa, vanaf hier gaat het door zonder jou en het gaat, maar nog maar net. Ik mis je. Het is zo stil......
