Productconfrontatie

Daar was het dan alweer: Freds verjaardag. En met de bijbehorende vraag aan mij: “En weet jij wat hij hebben wil voor zijn verjaardag?” Ik houd van mijn man, heel erg veel maar het is een moeilijke man om cadeautjes voor te halen. Dat vind ik zelfs. Elk jaar ben ik weer blij als ik wat heb kunnen verzinnen om ingepakt op zijn verjaardag te kunnen overhandigen. Dus ook dit jaar moest ik iedereen het antwoord schuldig blijven want je denkt toch zeker niet dat ik datgene wat ik verzonnen had ging overdragen aan een ander? Dan zou ik zelf met lege handen komen te staan.

De ene sorry na de ander vloog de deur uit via telefoon of social media. En toen kreeg ik een berichtje van mijn lieve vriendin Marion. Haar man Ernst was ook binnenkort jarig en zij had voor zijn verjaardag een rondleiding door de Grolschfabriek in gedachten, of Fred dat ook leuk zou vinden en zouden we dan met zijn viertjes gaan? Ik was gelijk enthousiast en mailde terug dat het een razend goed idee was en dat wij ons vereerd voelden om met hun een dagje de hort op te gaan. Per ommegaande kreeg ik antwoord dat het een ‘done deal’ was en of ze al aangegeven had dat zij de BOB zou zijn op deze komende heugelijke dag? Want er mocht geproefd worden. Nou dan heb je ons.

En zo moest ik dus een aantal dagen mijn mond houden en dat viel me zwaar. Ik kan namelijk heel moeilijk een geheim bewaren en liegen kan ik ook niet. Ik had Fred dus al gewaarschuwd me niet het vuur aan de schenen te leggen als het op zijn cadeau aankwam en dat hij maar van mij aan moest nemen dat het een mooi cadeau was. En eerlijk is eerlijk, hij heeft er niet naar gevraagd. Toen Ernst en Marion dan eindelijk binnen wandelende op het feest voelde het bijna alsof ik jarig was en ik glunderde dan ook hevig toen daar dan eindelijk de grote onthulling was. Toen Fred doorhad wat er voor hem bekokstoofd was glunderde hij even hard mee. Al snel waren we er over uit wat de datum moest worden en dat er uiteraard naderhand bij elkaar gegeten ging worden. Kortom, we besloten er een dagje van te maken. Een heerlijk vooruitzicht stond wekenlang in de agenda gepland en kwam steeds wat dichterbij. 

We hadden rond een uur of twaalf afgesproken maar om half twaalf stonden ze goedgemutst op de stoep. Gelukkig maar, ik kon ook niet meer wachten tot deze dag zou beginnen en bij Fred bespeurde ik ook al wat onrust. Samen dronken we koffie en hadden het over koetjes en kalfjes, hoe het met ons allemaal ging. Hadden hun ook zo’n zin om te gaan? Wat moet je eigenlijk aan naar zo’n rondleiding want is het erg warm in de fabriek? We keuvelden tot het tijd was om te vertrekken. Ik kroop lekker met Marion op de achterbank van de auto voor de rit die ongeveer een uurtje in beslag zou nemen. We reden rustig richting het oosten van ons land al verder kletsend waar we thuis gebleven waren. Het zonnetje scheen vriendelijk door de ramen van de auto en hoe dichter we bij de Grolschfabriek kwamen hoe opgetogener de stemming werd. Voor we het goed en wel wisten reden we al op de afslag richting de parkeerplaats en ik was stomverbaasd. “Jeetje, Grolsch heeft zijn eigen afrit van de snelweg…..”,fluisterde ik enigszins onder de indruk terwijl Ernst op de enorme parkeerplaats een plekje zocht om de auto neer te zetten.

Eenmaal binnen wordt mijn verbazing niet minder. Zo heeft Grolsch in zijn fabriek een eigen winkel én een, hoe kan het ook anders, café. Terwijl Marion ons aanmeld voor de rondleiding lopen de mannen al lekkerbekkend de winkel door. Er wordt ons verteld dat de rondleiding start voor het café en dat we daar tot het zover is onder het genot van een kopje koffie kunnen wachten.  Dat doen we dan ook braaf en met het kopje koffie in de handen verkennen we de grote hal. Er is een wall-of-fame waar we onder andere Hugh Grant spotten en ik tover mijn telefoon tevoorschijn voor een selfie van ons allen op dit heuglijk plekje. Even later worden we bij elkaar geroepen voor de start van de rondleiding. Als eerste krijgen we een film te zien over de geschiedenis van Grolsch, die is indrukwekkend. Vervolgens verteld Susan, onze gids van deze middag, wat ons allemaal te wachten staat en zo begint de wandeling.

Deze middag leren we dat Grolsch al vierhonderd jaar oud is en dat de naam weg komt van het plaatsje waar het bier voor het eerst gebrouwen werd, Grolle wat jullie nu kennen als Groenlo. Inmiddels heeft Grolsch een enorm complex onder de rook van Enschede en hechten ze veel waarde aan groen en duurzaam bierbrouwen. We doorlopen het hele proces van bierbrouwen tot het uiteindelijke afvullen van de flessen. We krijgen een kijkje in het enorme magazijn en leren dat als Grolsch ophoud met brouwen het maar vijf dagen duurt voor het magazijn leeg is. Ik kan begrijpen dat als je dit zo leest het geen indruk maakt maar ik kan je vertellen dat als je weet hoe enorm groot dat magazijn is het kwartje wel valt over hoeveel bier er wereldwijd wordt gedronken. We lopen langs de reclamegang waarin alle reclames die Grolsch ooit gemaakt heeft te zien zijn. ‘Vakmanschap is meesterschap’, vliegt ons om de oren en ik moet heel eerlijk bekennen dat ik dat nog steeds de allermooiste reclamezin ooit vind. We komen langs de plek waar de beugels gemaakt en op de flesjes gezet worden. En al lopend en luisterend naar onze gids leren we ook dat de flesje gemiddeld drie keer naar de fabriek terug komen voor ze naar het buitenland gaan. De flesjes uit het buitenland worden niet terug gehaald omdat dat te kostbaar is en dus krijgen de mensen buiten onze landsgrenzen altijd oude flesjes. Daar grappen we even over. De kans dat je in Nederland een nieuw flesje bier krijgt is één op drie. In het buitenland krijg je altijd een afgelebberd flesje. 

Inmiddels hebben we alles gezien en als we bij de maquette van de fabriek aan gekomen zijn  horen we dat we gedurende de middag een kleine twee kilometer gelopen hebben. We worden verzocht mee terug te lopen naar het café voor de productconfrontatie. Onderweg naar het café mijmer ik met Ernst dat het woord productconfrontatie een prachtig woord is voor proeverij maar dat het wel een hele negatieve lading heeft. Na zo’n leuke middag is de proeverij een geweldige afsluiting maar als het op een confrontatie uit gaat draaien weet ik niet of ik wel wil. Het is wel een mooie titel voor een blog besluiten Ernst en ik. Vanuit het uiterste puntje van de fabriek waar we met de rondleiding beland zijn tot aan het café is het nogal een tippeltje en we komen zo dorstig aan dat het ons niet meer uitmaakt of het een proeverij wordt of een confrontatie. Met z’n vieren kruipen we gezellig aan een tafeltje en kiezen we wat we willen drinken. Grolsch is niet kinderachtig in zijn confrontatie, komen we achter. De bar is een kleine drie kwartier open en in die tijd mag je alles proeven wat je wilt en op kunt. Ik kom niet verder dan een Lentebok en een Radler, maar de heren kunnen er nog eentje meer op. De feestvreugde barst helemaal los als er ook nog kaas en worst op ons tafeltje wordt gezet. Chapeau Grolsch! Met z’n vieren proosten we op het goede leven.

En dan is het feest over, de bar sluit en wij kuieren, nadat we toch nog het winkeltje hebben aangedaan, terug naar de auto. Marion en ik kruipen voorin en de mannen mogen nu de achterbank onveilig maken. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat de twee biertjes in korte tijd mijn reactievermogen redelijk hebben aangetast en ook op de achterbank heerst een jolige stemming. Ik probeer nog wat foto’s te maken die de dag illustreren  vooral omdat er in de fabriek niet gefotografeerd mocht worden. Zo heb ik dus niet het indrukwekkende buizenstelsel kunnen vereeuwigen, of een plaatje mogen schieten van dat enorme magazijn en moet ik dat hele leuke lieve kleine Grolsch beugelflesje dat in het laboratorium stond gewoon op eigen kracht onthouden. Ach de dag was er niet minder geslaagd om. Sterker nog, om goed vergelijkend bezig te kunnen zijn hebben wij vieren afgesproken ook de Hertog Jan met een bezoekje te vereren. En nu maar hopen dat die net zo’n lekkere productconfrontatie hebben als Grolsch!