Are we ready to rock??

Mijn schrijfmaatje en vriend Jeroen wist niet wat hij in werking zette toen hij een aantal maanden geleden een oproepje plaatste op facebook met de vraag of er misschien iemand was die zin had om mee te gaan naar Distortion. Ik als doorgewinterde beroepsavonturier kon zo’n buitenkansje niet laten gaan ook al was ik van mening dat de muziek die de bands ten gehore zouden brengen niet echt ‘my-cup-of-tea’ waren. En zo reisden wij af naar Eindhoven. Dat daar het laatste woord thuis nog niet over gezegd was had ik gemakshalve maar even weggelaten. De onenigheden in onze echtelijke sponde zijn nou niet bepaald iets wat ik aan de grote klok wil hangen. Maar mijn lief had wel een punt, namelijk het volgende: als ik vond dat ik een dag kon toeven tussen de zware metalbands kon ik er thuis ook prima naar luisteren. Iets wat normaal gesproken amper gebeurd. Ik kon mij er enigszins uit kletsen door te melden dat ik metalbands live beter te verteren vind dan van een cd omdat je dan lekker mee kan schreeuwen. Dat ik mijzelf daarmee danig in een hoekje kletste werd een paar weken geleden pijnlijk duidelijk……..

Want wat was het geval? Mijn lief was een aantal dagen voor wij Distortion aan deden met mijn dochter afgereisd naar Amsterdam voor een concert van Volbeat. Uiteraard kwamen ze vol verhalen terug, het was geweldig zeiden ze in koor. Het enige waar mijn beide lieverds het niet over eens werden was het voorprogramma. Amanda vond het drie keer niks en Fred was laaiend enthousiast. “Als die weer in Nederland komen ga ik erheen, ga je dan mee?”  vroeg hij. Natuurlijk zei ik ja, ik vind Volbeat leuk dus hoe erg kan het voorprogramma dan zijn, dacht ik in al mijn onschuld. En eerlijk is eerlijk, ik dacht ook dat het wel even zou duren eer Iced Earth, want zo heet de band, weer in ons kikkerlandje verzeilt zou raken. Ik zat gebakken……dacht ik. Ik had er echter niet meer naast kunnen zitten. Fred ondernam een zoektocht op internet en kwam niet lang na mijn ‘ja, ik wil’ al met de mededeling dat Iced Earth in januari op zou treden in Hengelo. De kaartjes waren besteld en Jasper ging ook mee. Ik slikte even wat weg.

En zo belandde de nieuwste cd van de jongens in onze autoradio, kreeg iedereen te horen wat onze plannen waren en besloten onze lieve vrienden Ernst en Marion mee te gaan. Ernst had Iced Earth al op de agenda staan. Hij als beroepsfotograaf (her en der in mijn blogs staan zijn foto’s, waarvoor dank) staat bij dit soort concerten vaak vooraan plaatjes te schieten en is een hardcore  metalfan. Marion houd ook van stevige muziek en na een voorproefje op youtube van wat ons te wachten stond was ook zij enthousiast. 

De datum van het concert kwam al snel dichterbij en ik ging weer in de voorbereidingsmodus. Dat verliep niet zo succesvol als ik zou willen. Met een dochter in de puberstand liepen de gemoederen in ons huis af en toe hoog op en daar kwam nog eens bij dat ik de week voor het concert nieuws kreeg waar ik behoorlijk van van mijn stuk was. Ik kreeg het niet voor elkaar om rustig op bed te gaan liggen en heb de week boos, verdrietig en machteloos doorgebracht. Maar ergens in mijn achterhoofd leefde ik toe naar het concert. Het is namelijk heerlijk om te weten dat er ergens in de toekomst een moment komt dat je al je frustraties en onbegrip van je af kan gaan schreeuwen. En zo werd het de dag van het concert. Ik was doodop van alle ontwikkelingen en stond ’s morgens al ziek op. Ik kwam niet verder dan het uitzwaaien van de kinderen en ben zo snel als mijn lijf dat toeliet weer mijn bed in geklommen.

Maar een dagje slapen deed wonderen en ik was, met de nodige pijnstilling, weer genoeg opgelapt om mee te gaan. Ik pakte een tas voor na het concert (les geleerd na Distortion) en we stapten in de auto om Ernst en Marion op te halen en een klein uurtje later uit te stappen bij het Metropool in Hengelo. We waren ruim op tijd en konden kiezen waar we wilden staan, in de zaal of toch op het balkon? Na beide opties overwogen te hebben kozen Marion en ik voor het balkon. De mannen hadden daarin geen keuze, Ernst waren we al kwijt en Fred en Jasper stonden t-shirtjes uit te zoeken. Ik verbaasde me over de grootte van de zaal (klein) en dat we vanaf het balkon geweldig zicht hadden op het podium. En omdat we zo vroeg waren stonden we prachtig vooraan.

Het wachten kon beginnen. We zouden deze avond los van de hoofdact nog twee voorprogramma’s te verstouwen krijgen dus we hadden een lange avond voor de boeg.

Bij de eerste band slaat de meligheid al toe, op de één of andere manier raak ik met Marion altijd in het klierhoekje verzeilt. De zanger van de band praat zoals hij zingt, iets wat houd tussen praten, schreeuwen en grunten. Het moet er denk ik quasi stoer uitzien maar mij werkt het vooral op de lachspieren. Dat komt omdat ik me, met mijn veel te grote fantasie, afvraag of hij ook zo praat tegen zijn kinderen, mocht hij die hebben, of met de juf van school tijdens een tienminutengesprek. Als deze jongens klaar zijn worden onze oren mishandeld door band nummer twee. Ze kunnen mij niet bekoren en het hoogtepunt van hun optreden is het moment dat de zanger na een (dronken??) misstap zowat bij de drummer op schoot beland en het hele optreden bijna in de soep beland. Ik kom niet meer bij. De volgende dag thuis krijg ik tijdens het eten (?!) te horen dat de zanger ook even zijn neus leegde richting het publiek en ben ik dankbaar dat ik dat gemist heb en boos dat, van alle momenten dat dit vieze nieuwtje mij verteld had kunnen worden, mijn mannen er voor kiezen dit onder het eten te doen. En dan gaan de gordijnen dicht en wordt het podium opgebouwd voor de hoofdact. Wij wachten en wachten en ik en dankbaar voor ons plaatsje op het balkon. Zo kan ik tenminste even hangen en leunen als ik moe word. Na bijna drie kwartier gaan eindelijk de gordijnen open, het gaat beginnen!

Iced Earth, hun nieuwste cd had ik al opgedrongen gekregen in de auto. En ik moet bekennen dat ik die best goed vond. Ik had zelfs al een liedje bedacht waarmee ik vond dat ze het concert prima konden beginnen. En dat doen ze dan ook, dus de sfeer zit er gelijk in. En aangezien ik nogal wat van me af te schreeuwen heb sta ik gelijk maar mee te brullen. Tot grote verbazing van man, kind en vriendin. Ja, dit meisje kent de tekst! Er passeren nog meer liedjes die ik woordelijk mee kan zingen en dan komt het klad erin. Ik ben moe van de hele week en daar bovenop nog een avond staan en mijn ellende eruit schreeuwen. Maar om me heen kijkend zie ik dat ik niet de enige ben. Veel van mijn omstanders vinden drie bands op een avond teveel van het goede. Ik duik het toilet in, blij dat ik even zitten kan. Het Metropool is waarschijnlijk één van de weinige concertzalen waar dat kan omdat de toiletten spik en span zijn, en ik ben een kenner. Eémaal een beetje bekomen ga ik weer terug naar de zaal. De nummers die nu langskomen ken ik niet dus ik verleg mijn aandacht naar de pit die onder ons is ontstaan. Het is een gekkenhuis en ik ben wederom blij dat we voor het balkon gekozen hebben. Mensen duwen en trekken aan elkaar en ik vraag me af of ik wel de enige was met een rotweek. Inmiddels komen er weer nummers langs die ik ken en aangezien ik weer een beetje energie heb sta ik weer leuk mee te doen. En geloof het of niet, ik heb een piepklein momentje met de zanger die er eindelijk achter komt dat er ook nog een balkon is. Het kan ook aan mijn drie-jaren-sjaal liggen die ik over de balustrade heb gehangen en die erg in het oog springt maar terwijl hij mij aankijkt steekt hij zijn hand op om het publiek op te zwepen. Ik steek mijn hand naar hem op en wijs hem aan en die actie brengt een lach op zijn gezicht. Is toch een dingetje dat ik gemeld wil hebben in mijn blog.

Als we na het concert teruglopen naar de auto komen we langs de tourbus. Een chique geval met geblindeerde ramen. Ik grap tegen Marion dat we zo in onze eigen tourbus stappen, ik heb namelijk nog een achter-de-handje. Als Fred de deuren van de auto opent pak ik de tas die ik thuis al had ingepakt voor de terugweg. Marion en ik kruipen op de achterbank en ik tover een dekentje tevoorschijn (wederom les geleerd na Distortion). We kruipen er lekker onder. “Wil er iemand wat te drinken?” vraag ik en ik deel flesjes drinken de auto door. Daarna kom ik met snoep op de proppen en als onze vocht en zoetbalans weer op peil is, is het tijd voor de zoutbalans en haal ik chippies uit de tas. Het is goed toeven in onze auto en ik kom een beetje tot rust. We kijken uit het raam en zuchten als we langs Deventer rijden. Dat stadje aan de IJssel is zo’n mooi gezicht. Marion houd mijn hand vast. Wat staat de stilte die op dat moment heerst in de auto haaks op het gekkenhuis waar we vandaan komen.