De nasleep

Al dat ge-avonturier gaat me niet in de koude kleren zitten. Het is nu een aantal dagen na het Distortionfest en ik voel me ziek. Natuurlijk weet ik dat er altijd een nasleep zit aan de dingen die ik doe maar het valt me elke keer weer tegen. In tranen zeg ik tegen Fred dat het zo demotiverend is om iets te gaan ondernemen als je weet dat je het naderhand moet bezuren. En het wrange is dat ik nooit van te voren weet hoe hard de klap zal zijn. Als dat wel zo was dan had ik misschien nog een beetje het idee gehad dat ik er grip op had omdat ik dan geweten had waar ik me op voor moest bereiden. Maar niets van dat alles, mijn lijf doet pijn, ik heb nul energie, sta bij tijd en wijle te trillen op mijn benen en in mijn buik is sinds zondagnacht een bankschroef aangebracht die steeds een beetje strakker draait. Kortom,  ik voel me niet zo lekker.

Maar gelukkig ben ik avonturier en kies ik er deze dagen voor om mezelf te oefenen in het herstellen. Sinds zondag weet ik namelijk na zes jaar eindelijk hoe ik me het beste voor kan bereiden op dit soort feestjes. Het is net of ik een enorme puzzel op heb gelost en heel eerlijk gezegd ben ik daar reuze trots op. Voor dat het zover was is het namelijk een behoorlijk aantal keren mis gegaan door een verkeerde inschatting van mijn kant. Daar krijg je nare situaties van die niet echt een opsteker zijn voor je zelfvertrouwen. Midden in de Efteling een zouttekort oplopen, bijvoorbeeld, en niets bij je hebben om dat op te vangen is geen aanrader en drukt de dag behoorlijk. Een dagje uit staat of valt bij de voorbereidingen en na zes jaar is het me eindelijk gelukt ze op zo’n manier te perfectioneren dat ik op het moment supreme kan knallen. Jammer genoeg is het gebrek aan energie naderhand de reden dat ik de ‘hoe-kan-ik-de-nasleep-zo-beperkt-mogelijk-houden’ nog niet uitgevogeld heb en alle bijkomende ellende nog lijdzaam moet ondergaan.

En zo zijn de afgelopen dagen dagen geweest van zelfonderzoek. Wat vind ik plezierig en waar ben ik bij gebaad als ik me zo beroerd voel? Hoe kan ik het mijzelf zo comfortabel mogelijk maken? Dat ik ziek ben van vermoeidheid is één ding, maar de kunst is dat te accepteren en niet te bevechten merk ik. Het “niet willen” van de nasleep kost ontzettend veel energie en veranderd niets behalve dan dat het nog langer duurt voor ik me weer een beetje mens voel en dat was nou net niet de bedoeling. Ik wil efficiënt herstellen. Niet mijn zorgvuldig bij elkaar geharkte energie verkwisten met nutteloos gepieker over waarom het is wat het is. Me dat realiseren zorgt ervoor dat ik ineens geconfronteerd word met mijn eigen gedachtes. Ik denk wel heel vaak op een dag dat dit niet is wat ik wil. Maar nergens denk ik aan wat het is wat ik wél wil. Ja, me beter voelen, maar voor het zover is moet ik het dan misschien doen met een lijf dat even niet meer kan maar waar nog wel, zij het hele beperkte, mogelijkheden inzitten. Misschien moet ik eens kijken naar wat de mogelijkheden zijn (in plaats van wat de onmogelijkheden zijn) en die omzetten in slow-recovery activiteiten. Zodat ik waarschijnlijk een beetje het idee heb dat ik leef in plaats van overleef. 

En zo vind ik mijzelf The-Day-After,  en de dagen daar weer na, lekker in bed liggen. Dit keer zonder mij schuldig te voelen dat ik Fred in de steek laat maar me realiserend dat het bittere noodzaak is uit te rusten en bij te slapen. Schrijf ik, welliswaar in de campingstand op de bank, een blog. Niet mijn allerbeste en ik moet mezelf regematig verbeteren, maar toch. Ik probeer met mijn bankschroefbuik toch zoveel mogelijk ritme te houden qua eten, al is het dan in kleine beetjes gevolgd door medicijnen en heel veel laxeermiddelen. Ik hang een inspirerende tekst op de vriezer en loop zo lang als maar kan in mijn pyama rond. Ik kijk met Jasper de 50th anniversary episode van Doctor Who (2x) en we besluiten (beide keren), met kippenvel op de armen en tranen in de ogen, dat dit de allerbeste aflevering ooit is. Verwen ik mijzelf met het paperloversboek van Flow en vind ik mijzelf even later al kleurend terug aan de keukentafel (heel rustgevend ben ik achter). Maar bovenal kijk ik om de haverklap op youtube de filmpjes terug van Satyricon en Papa Roach op Distortionfest. Daar stond ik tussen, tussen al die feestende, springende mensen. Was alles heel even normaal en had ik geen zorg in de wereld. En al kijkend komt dat heerlijke trotse gevoel weer naar boven. Dat heb ik toch maar mooi gedaan! Nu heel hard vasthouden dat gevoel.