In de krant

Het is alweer even geleden dat ik een advertentie in de Telegraaf zag. Men was op zoek naar vrouwen die een mooie foto van hun buik wilden. Sinds ik avonturier ben kan ik moeilijk nee zeggen op gelegenheden die zich voor mijn neus voordoen dus natuurlijk schreef ik me in. De mail die ik stuurde was kort en, zo vond ikzelf, redelijk arrogant. Dat was met een reden, ik vond het namelijk best wel een beetje eng. Stel dat ik wel werd uitgezocht, wat dan? Kortom, ik had last van koudwatervrees (wat op zich wel weer grappig is voor iemand die bij 14 graden Celsius de zwemvierdaagse uit gezwommen heeft) en de overheersende gedachte was er vooral één van liever niet uitgezocht worden maar wel een mooie blog schrijven over hoe ik me voor van alles en nog wat inschrijf. Toen ik een paar dagen later een mailtje terug kreeg met de boodschap dat mijn mail doorgestuurd was naar degene die de uiteindelijk keuze ging maken was ik dan ook nog niet bezorgd. Dat werd ik pas een weekje later toen ik de mail binnen kreeg dat ik een hele goede kandidaat was voor het beoogde artikel en of ik nog steeds wilde. Ik was flabbergasted!

Maar wie A zegt…..en zo antwoorde ik dat ik nog steeds wilde. Natuurlijk. En toen het idee dat ik echt in een landelijke krant kwam te staan met mijn blote buik enigszins bezonken was vond ik het zowaar leuk. Meestal als ik nieuws heb over mijn buik is het slecht, mijn huisarts krijgt bijvoorbeeld al zweetaanvallen als ik binnenkom met de mededeling dat ik buikpijn heb. Dit was een mooie gelegenheid om mijn buik eens een beetje positiviteit mee te geven. Sinds ik meegedaan heb aan de Colitis Collectie en naar de osteopaat ga kijk ik heel anders naar mijn buik. Na alles wat ermee gebeurd is vind ik het namelijk wonderbaarlijk dat hij het nog zo doet. Dat ik daar eerst mijn CT-scans voor moest bekijken heeft wel degelijk een verandering in mijn denken teweeg gebracht. 

De weken daarna vlogen de mails over en weer. Met do’s en don’ts , met welke kleren mee te nemen, instructies over hoe te verschijnen op de dag van de shoot (zonder haarlak en make-up!) en, belangrijker nog, waar ik zijn moest zijn en hoe laat. Fred had speciaal een dagje vrij gevraagd van het werk omdat de reis en de hele dag een enorme aanslag zouden zijn op mijn energie, dus hij was mijn chauffeur. Nutteloos te zeggen dat ik me op de dag zelf heel wat voelde. En zo reden we in alle vroegte de straat uit op weg naar Amsterdam. Nadat ik de mail met het adres binnen had gekregen kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vond ik via Google Earth uit dat we verwacht werden in de havens.  

We komen ruim op tijd aan op een industrieterrein en Fred neemt afscheid met de mededeling dat ik hem moet bellen als ik klaar ben. Hij heeft voor zichzelf een dagje Amsterdam gepland. Ik ga naar binnen en beland vrijwel gelijk in een andere wereld als ik de fotostudio inloop. Aan de zijkant is een trap, boven hoor ik mensen praten en dus loop ik maar de trap op. Daar word ik hartelijk ontvangen door Audrey, de vrouw met wie ik de afgelopen weken mailcontact heb gehad. En krijg ik de andere dames te zien die ook uitgekozen zijn. Allemaal net als ik een tikkeltje zenuwachtig over wat er komen gaat. Audrey komt gelijk in beweging en gaat koffie voor me halen terwijl ik de omgeving en de mensen in mij opneem. “Zal ik jou gelijk maar interviewen, ik denk dat je straks na de fotoshoot misschien te moe bent?” Het is altijd fijn als mensen met je meedenken en zo zitten we al snel te kletsen over mijn buik en welk effect dit heeft op mijn leven. Audrey is een innemend persoon maar waarschijnlijk moet je dat ook zijn als journalist, anders vertellen mensen je nooit iets. Ik voel me welkom en vertel haar wat ze weten wil. “Achteraf krijg je te lezen wat ik geschreven heb en mag je altijd aanpassen als je het er niet mee eens bent hoor”, stelt ze me gerust. Ik vraag haar wanneer de geplande datum is voor het artikel. “Twintig september”, antwoord Audrey

Ondertussen wordt me door de styliste gevraagd alvast mijn bh uit te doen en mijn onderbroek wat naar beneden. “Anders krijg je van die rode striemen op de foto”, zegt ze. Ik kan het niet helpen dat ik ineens heel dankbaar ben voor de fatsoenlijke kleren die ik die morgen uit de kast getrokken heb en een groot jaren 60 gevoel maakt zich van mij meester. En wat een rare gedachten kan je op zo’n moment krijgen, ik zie ineens allemaal dolle Mina’s voor me die hun bh op de brandstapel gooien. De styliste staat inmiddels al klaar om mij eens flink onder handen te nemen. Wat ik normaal aan make-up draag vraagt ze. “Nou alleen als ik er zin in heb en nooit zoveel’, antwoord ik haar. We kiezen voor de naturel look en ik verbaas mij erover hoeveel make-up er op je gezicht moet om een naturel look te creëren. Mijn wenkbrauwen worden flink uitgedund en met de nodige lijm blijven ze ook nog eens mooi op hun plaats. Mijn haren worden gekapt en mijn decolleté opgepoetst. We zijn inmiddels een uur verder als alles geknipt, gekapt en op zijn plaats gehouden wordt, hoezo naturel? Terwijl ik in de stoel zit om opgemaakt te worden begin ik een praatje met de andere dames die ook uitgekozen zijn. We komen erachter dat we uitgekozen zijn uit 450 inzendingen en dat de lengte van de ingestuurde mails waarschijnlijk doorslaggevend was. Die had ik niet aan zien komen. Dan mag ik naar beneden voor de shoot.

De fotografe bekijkt me eens goed, vraagt me voor ze foto’s gaat maken een beetje te bewegen zodat ze kan zien wat mijn ‘goede kant’ is. Dan zet ze muziek op, beyonce kweelt Halo door de boxen en ik krijg instructies om sexy te kijken. Dat vind ik niet zo makkelijk zo voor een vreemde. Ik klap dicht. “Doe maar net of ik je man ben”, glimlacht de fotografe. Uhhu piep ik uit. Nou vooruit, trap ik mijzelf onder de kont, en nu los want ik wil wel een beetje schappelijk in de winkels liggen en het is niet het moment voor verlegenheid. En dus begin ik langzaam mee te deinen op de muziek probeer belachelijk verleidelijk in de camera te kijken maar vooral alle instructies van de fotograve te onthouden en uit te voeren. Ontspan, armen naar voren, hoofd een beetje schuin, wel blijven bewegen, buik een beetje naar voren en het liefst allemaal tegelijk. Een hele klus. Honderd foto’s verder zijn we klaar. Ik ben kapot maar het resultaat mag er zijn. We zoeken de beste foto’s eruit en daar maken ze bij de krant dan weer een selectie van. Nog één keer met vier andere dames op de foto en ik ben klaar.

Ik sta te trillen op mijn benen als ik weer naar boven loop. Audrey schrikt zich een hoedje en fluistert dat ze geen idee had dat een dag als deze zo’n impact op mij zou  hebben. Ze haalt nog snel wat eten en een kopje koffie voor me terwijl ik me weer aankleed en blij ben dat mijn bh weer aan mag. Als ik naar buiten loop staat mijn lief al te wachten. “Was het leuk, ik hoorde je al lachen”, vraagt hij. “Ik ga zo niet met jou naar huis rijden”, vervolgt hij als hij me eens goed bekeken heeft, “je moet eerst een klein beetje bijkomen.”

We stappen in de auto en hij rijd naar het IJ, daar heeft hij een koffietentje gevonden bij de reddingbrigade waar hij, naar eigen zeggen, zich de hele dag al op verheugd heeft om met mij hier wat te drinken. We gaan naar boven en hebben fenomenaal uitzicht over Amsterdam. Ik adem flink in, probeer wat energie terug te krijgen en voel de spanning van de hele dag een beetje van me afvallen. We kijken bootjes, proberen ons richtingsgevoel uit en worden door de serveerster op de foto gezet. Op de terugweg rijden we ondanks de Tomtom twee keer fout. We lachen erom. Eenmaal op de snelweg zet ik de stoel in de ligstand en val in een diepe slaap. Gelukkig is het nog lang geen 20 september.