Panjervaart: The True Story.

Het heeft jaren geduurd voor ik mijn tas weer eens kon pakken voor een vakantie. Mijn tas pakken stond namelijk twee jaar lang voor een ziekenhuisopname en vaak was het zo dat ik niet eens zelf mijn tas kon pakken omdat ik met spoed opgenomen werd. Vorig jaar zijn Fred, de kinderen en ik voor het eerst weer eens afgereisd, niet zo heel ver, naar het Lauwersmeer. Ik had drie dagen nodig om me over te kunnen geven aan het leuk. Dit jaar kregen we, samen met mijn zwager en schoonzus en alle kinderen, een vakantie aangeboden van mijn schoonouders ter ere van hun 65e verjaardag. Om iedereen van onderdak te kunnen voorzien was er een huisje nodig voor 13 mensen en een hond. Mijn schoonvader had dit al in februari uitgezocht en zo hadden we lekker lang voorpret. We zouden de eerste week van mei verblijven in vakantiepark Panjervaart te Hoeven. Vorige week was het dan zover, de boodschappen gedaan, tassen ingepakt (traantje weggepinkt en mezelf vermanend toegesproken, ik pak de tas nu voor iets leuks!), klaar om te gaan.

De heenreis verliep voorspoedig, alleen jammer van de regen. Maar eenmaal in Hoeven aangekomen was de lucht alweer geklaard en kon de pret beginnen. Het vreemde aan dit soort dingen is dat het alweer voorbij is voor je het weet. We waren 5 dagen in Hoeven (en dat hebben ze geweten) maar ze vlogen om. Marcel (mijn zwager) had bij binnenkomst al een clublied verzonnen (Panje, Panje, Panje, Panjevaaaaaarrrtt) en een groep aangemaakt op Whatsapp. Helaas liep dat hele idee lichtelijk in de soep. We hadden namelijk wel wifi maar daar konden maar 4 apparaten op, en we hadden welgeteld 9 apparaten die de wifi wel als pap lusten. Het gevolg was dat iedereen met een beetje geluk heel af en toe mondjesmaat berichten van de buitenwereld binnen kreeg. Ik zag hier een mogelijkheid om als avonturier te bewijzen dat ik prima 5 dagen zonder wifi en dus zonder Facebook, Whatsapp, en Draw Something kon. Ik heb het geen seconde gemist, maar kon bij thuiskomst wel meegenieten van de berichten die op kracht van de thuiswifi geheel vlekkeloos binnen kwamen. Van anderen die in de groep melden dat ze een geweldige vakantie hadden op momenten waarvan ik achteraf zeker wist dat ze op het moment van versturen naast me gezeten hadden aan tafel. En kwam ik er thuis achter dat ik menig drankje ben misgelopen alleen doordat ik mijn telefoon gedurende de hele vakantie op de buffetkast had liggen en geen blik waardig keurde toen de vraag of iemand nog wat drinken wilde binnen kwam op mijn Whatsapp.

We hebben met frisbees gegooid. We hebben bloemenkransjes gemaakt van madeliefjes. We hebben de Primark vervloekt. We hebben de skyline van Rotterdam bewonderd. We hebben in de zon gezeten.

We hebben gewaterfietst, geschommeld, gewipwapt en gevist. Jasper heeft van alle glijbanen in het waterpark gegleden (waarmee hij bewondering oogste van ons allen, het was immers een buitenbad en slechts 18 graden maar hij wilde persé weten hoe ze gleden) We hebben in het binnenbad gezwommen, we zijn immers niet gek. We hebben gelunched in een restaurant alwaar we naar afloop op een plakkaat aan de deur stuitte waarop te lezen stond: Door de slechte publiciteit willen we u graag het volgende mededelen: ons vlees komt van een gerenommeerde slager! We hebben Willem-Alexander koning zien worden, zo ware helpe ons Godalmachtig. We hebben gespeeld, geknuffeld en gewandeld met alle 7 kinderen. We hebben gespeeld, geknuffeld en gewandeld met Djoy. We hebben de Biesbosch van heel dichtbij gezien. We hebben Joris Linssen (Hello/Goodbye) als tafelbuurman gehad tijdens de rondvaart. We hebben de foto's omdat te bewijzen!! En bij deze bieden we Joris Linssen onze welgemeende excuses aan voor het gedrag van mijn schoonvader, wij realiseren ons terdege dat u daar was als privépersoon en niet voor tv-opnames. We hebben gegeten met 13 man aan tafel, een feest. We hebben flessen wijn en kratjes bier  en één fles 43 weg gedronken. We hebben genoten van elkaars gezelschap. We hebben enorm in de file gestaan op de terugweg. We hebben eenmaal thuis als afsluiter nog een patatje gegeten met z'n allen omdat het anders ineens zo abrupt afgelopen was. En ik heb gehuild toen het allemaal over was en ik afscheid nam van mijn familie, mijn nichtjes en neefje, die ik (door omstandigheden) veel te weinig zie, en mijn schoonouders die ik hartelijk bedankte voor een ge-wel-di-ge vakantie. Volgend jaar weer?

In de hele vakantie heb ik maar één momentje gehad dat ik terugdacht aan de dagen dat ik ook in een ander bed lag, niet thuis. Dat mijn leven ook gereduceerd was tot één klerenkast waar al mijn spulletjes die ik graag bij me heb instonden. Ik heb gewoon domweg geen tijd voor gehad na te denken over de gelijkenissen tussen je tas pakken voor iets vervelends of voor iets heel leuks. Ik werd meegesleurd in de pret die de mensen om mij heen op dat moment hadden en dat werkte aanstekelijk. Het heeft even geduurd maar nu heb ik de smaak te pakken en ben ik op zoek op internet naar weekendjes weg en lekker op zomervakantie. Je tas pakken, of het nou voor goed is of voor slecht, brengt altijd nieuwe ervaringen en daar groeien we van. Of ik dat nou leuk vind of niet, ik geef me er maar aan over.  Ik ben namelijk niet langer van plan me de leuke dingen te onthouden omdat ik ooit angst had voor de nare ervaringen. En dat, mijn lieve bloglezers, is een enorme stap vooruit als je avonturier wilt zijn.