"Aaah dat is toch leuk voor de verjaardag van de kinderen", riep mijn moeder ongeveer 13 jaar geleden. Het ging om een konijntje. Teun had op het land net jonge konijntjes en mijn moeder wilde heel graag een konijntje aan Amanda en Jasper geven voor hun verjaardag. De kinderen waren in nog geen velden of wegen jarig maar de konijntjes waren nu jong. Ik streek met mijn hand over mijn hart, eigenlijk wilden we niet meer huisdieren maar hoe oud wordt een konijn nou helemaal? En zo kwamen mijn ouders een week later op visite met een zelf uitgezocht konijn en toebehoren. Het konijn kreeg een plekje onder de trap. Dat was zorgvuldig uitgezocht door Amanda die had besloten dat het diertje van daaruit alles goed kon bekijken. En sindsdien woonde ze bij ons. Het verzinnen van een naam ging niet zonder slag of stoot, Knientie heeft de afgelopen 13 jaar meerdere identiteiten uitgeprobeerd, zoals snuffie, stampertje, wollig en nog ongeveer 7 andere namen waar ik nu even zo snel niet op kan komen. Amanda en Jasper konden het maar niet eens worden over hoe het konijn "nou echt" moest gaan heten. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt. "Ze komt van het land en uit Heerde en vanaf nu heet ze Knientie", zei ik tijdens het avondeten tegen de kinderen en mijn lief. Natuurlijk kreeg ik de nodige tegenstand, hoe kon ik nu beslissen hoe konijn ging heten, hij was toch niet van mij? Waarop ik antwoorde dat als het dier na 5 (?!) jaar nog geen vaste naam had het tijd werd dat er één werd aangewezen en dat ik dan degene was die dat ging doen. En zo woonde Knientie onder onze trap. Regelmatig deed ik het hok open om haar in de kamer vrij te laten hupsen en toen we nog gras in de tuin hadden stond ze daar op mooie zomerdagen als grasmaaier te fungeren. Knientie had één groot nadeel: omdat ze van het land kwam was ze moeilijk tam te krijgen. je moest het niet wagen je vinger in het hok te steken om haar te aaien. Ze kon zich vliegensvlug omdraaien en nam zo een hap. Ik grapte wel eens dat Knientie slechte ogen had en vingers aanzag voor wortels.
13 Jaar, had ik al gezegd dat dat een uitzonderlijk hoge leeftijd is voor een konijn? Knientie kwam toen we al wel poezen hadden maar nog geen hond. Misty kwam een paar jaar nadat Knientie haar intrede in huis had gedaan. Knientie heeft Misty groot zien worden. Knientie heeft de kinderen groot zien worden. En Knientie heeft mijn moeder, Teun, de poezen en Misty overleefd. De afgelopen maanden ging Knientie sukkelen, het begon met ontstoken ogen. Daar had ze wel vaker last van maar nu ging het niet over. De dierenarts grapte dat het vast hooikoorts was. Gelukkig had hij een oplossing in de vorm van oogdruppels en een vitamineprik én omdat Knientie al zo oud was hoefden we niet te betalen. Wat we erg aardig vonden. Vorige week zag ik tijdens het verschonen dat Knientie aangekoekte poep aan haar achterste had. Ik heb het heel voorzichtig losgeweekt en schoongemaakt. En gisteren was Knientie verlamd. Ik heb de dierenarts gebeld, we mochten gelijk komen. "Ik had begrepen dat u haar wilde laten inslapen", zei de dierenarts. Ik antwoorde: "Ja hoo eens even, als ze geen pijn heeft en zolang ze zich kan redden in haar kooi hoeft het niet van mij." Ik heb namelijk een enorme moeite met afscheid nemen. Ik wil de beslissing voor het beëindigen van het leven van een dier wat zo lang deel heeft uitgemaakt van ons gezin, gewoon niet nemen. Ik kan dat niet, punt. Tenzij het echt niet anders kan en de dieren waar wij zoveel plezier van hebben gehad en waar we met hart en ziel van hebben gehouden uitzichtloos lijden. De dierenarts moest mij verzekeren dat Knientie echt niet door kon zo. "Mevrouw, een konijn is een vluchtdier, als er gevaar dreigt moet ze weg kunnen. Het feit dat uw konijn dat nu niet kan zorgt voor enorm veel stress bij het dier. Het is beter haar in te laten slapen." Mijn lip begint te trillen. "Deze beslissing maken we nu samen, u bent daar niet alleen verantwoordelijk voor. Ik als dierenarts zeg u dat het beter is voor het dier nu te stoppen." Mijn lief en ik stemmen toe en ik dank haar voor de gedeelde verantwoordelijkheid. Knientie is rustig ingeslapen terwijl wij haar bleven aaien. "Het is fijn voor haar als ze jullie geur tot het laatst bij zich heeft", zei de dierenarts......
Djoy wilde gisteren niet mee wandelen en staat regelmatig op de plek onder de trap naar de leegte te kijken. Knientie heeft Djoy ook groot zien worden. Het is stil onder de trap, geen kooi daar hebben staan slaat letterlijk een gat in de huiskamer. Ow ja ik hoor jullie denken: het was maar een konijn. Maar natuurlijk, daar ben ik me goed van doordrongen. De kinderen kregen Knientie van mijn moeder maar toen zij overleed heb ik me Knientie toegeëigend. Dat is, op een maand na, 10 jaar geleden. De kinderen waren toen al ouder en hadden hun interesse in Knientie al lang en breed verloren. Ik niet, dankzij Knientie had ik het gevoel dat mijn moeder nog heel dichtbij was. Als ik haar miste keek ik onder de trap. Kinderachtig? Misschien, maar Knientie was alleen al om die reden niet zomaar een konijn, maar een stukje troost, een lekker zacht stukje en een werkelijk prachtige opvulling onder de trap. Dank je lief konijn voor al die jaren waarin ik nooit helemaal afscheid heb hoeven nemen van mijn moeder. Volgende maand ga ik op de sterfdag van mijn moeder naar haar graf en leg ik daar, net als elk jaar, vergeet-mij-nietjes. Bij thuiskomst zal het stil zijn onder de trap..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten