Social Media

Ooit had ik Hyves. Kennen  jullie dat nog? Hyves was populair, het was nog net niet zo dat je zonder Hyves niet meetelde maar het zat er niet ver vandaan. Het was Hyves dat me leerde dat ik schrijven leuk vond. Dat dat vooral uit nood geboren was omdat ik te veel te vertellen had en te weinig ruimte vond in het wat-houd-je-bezig hokje en zo vanzelf uitkwam bij het blog gedeelte laat ik maar even aan jullie verbeelding over. Je kon je Hyvespagina personaliseren, je kon mensen tikken en je had buddypoke. En ineens was het over. Als ik dan aan iemand vroeg: “En, heb je Hyves?” Dan kreeg ik vaak als antwoord dat men was over gestapt naar Facebook. Dat kon ik niet begrijpen, overstappen naar eenheidsworst. Iedereen dezelfde pagina met een KLM-blauwe streep aan de bovenkant. Maar als je in contact wilt blijven met je posse dan moet je wat. En na enige bedenktijd maakte ik ook een account aan. Zoals dat zo mooi heet.

Ik begon, net als mijn Hyvestijd, met betrekkelijk weinig vrienden. Als eerste ging ik op zoek naar mijn familie, vervolgens naar die van Fred. Toen ging ik eens bekijken of ik vrienden-met-wie-ik-in-het-echt-altijd-afspreek op Facebook kon vinden en voor ik het wist zat ik tegen de 80 Facebookvrienden. Dat vond ik best knap van mijzelf. Als je, zoals ik, noodgedwongen teruggetrokken leeft verwacht je niet dat je een grote sociale kring om je heen hebt. Maar ik had me dus behoorlijk vergist. Inmiddels was ik een paar weken onderweg en kreeg ik bijvoorbeeld vriendschapsverzoeken van mensen met wie ik op school gezeten had en zo werd mijn kringetje groter en groter. Nu staat de teller op 177 mensen en het zijn allemaal mensen die ik in het echt ook ken. Mensen met wie ik afspreek, met wie ik enge films kijk, met wie ik lekker ga eten, die vanaf de kleuterschool met mij door het leven wandelen, met wie ik op de familiebarbecue een wijntje drink, met wie ik ooit in een klas heb gezeten of die ik ooit tijdens één van mijn avonturen tegen ben gekomen.  Kortom allemaal mensen die mijn leven in het groot of klein maar altijd op een bijzondere manier aangeraakt en verrijkt hebben.

Met al dat Facebooken zou ik bijna vergeten dat er een aantal dingen zijn die dit medium niet verschaft. Zo kon ik bijvoorbeeld geen blogs meer schrijven op één en dezelfde pagina zoals dat bij Hyves kon. Ik zou dus uit moeten wijken naar een andere webpagina die die service wel in het pakket had. Heel eerlijk gezegd was me dat te veel werk. Moest ik weer mijn hele profiel invullen en daar had ik geen zin in, ik was immers net over naar Facebook. En ik vond het ook een tikkeltje eng.

Bij Hyves en Facebook kon je invullen in hoeverre je je hele hebben en houwen op het internet zet en had ik dus nog een beetje privacy-gevoel. Maar bij een blog staat alles open en bloot en voor iedereen te lezen op het wereldwijde web. Toen ik me op een druilerige maandagmiddag heftig verveelde en bedacht dat ik zin had om iets te schrijven en uit te geven zette ik me over mijn terughoudendheid heen en maakte een profiel aan bij Blogspot. Ik bedacht me dat er tegenwoordig niet meer zoiets bestaat als privacy. Ik kan nog zo mijn best doen om onder de radar te leven maar het  moment dat ik mijn bankpas in het pinapparaat stop gaat de camera draaien zullen we maar zeggen. En dan kan ik maar beter zorgen dat ik degene ben die verteld over hoe het werkelijk zit met mijn leven voordat mensen conclusies gaat trekken. Onder de, met mijzelf afgesproken, voorwaarde dat ik uitsluitend over mijn leven zou vertellen met een enorme korrel zout  werd ik avonturier.

Ik verwachtte er niet zo veel van. Iets opschrijven is niet zo moeilijk maar mensen moeten het ook maar willen lezen, daar zit ‘em de clou. Wat was ik blij toen ik in de door Blogspot verstrekte statistieken keek en zag dat mijn allereerste blog door vijf mensen gelezen was! Met een grote glimlach zat ik achter de computer naar de cijfers te kijken. Wat was ik trots! Gaandeweg de maanden liep het lezersaantal gestaag op tot wat het nu is en elke dag komen er nieuwe lezers bij. Ik vind het leuk om te schrijven, het zorgt ervoor dat ik met een andere blik naar de dagelijkse dingen kijk. In elk voorval zit wel een verhaal en vaak moet ik kiezen waar ik jullie over vertellen wil. En als mijn schrijfsels dan ook nog gelezen worden is dat de kers op de taart. Vooral omdat de tekeningentjes waardeloos slecht zijn, maar dat terzijde. Ik plaats een link van elke blog die ik schrijf op Facebook, veel van mijn vrienden weten zo dat ik weer eens in de pen geklommen ben en schakelen over naar mijn blogpagina (waarvoor dank!). Maar ik wilde weten hoeveel lezers ik buiten Facebook om had en dus verzon ik een plannetje. Ergens in mijn avonturenlijst staat namelijk een geheime blog die wel erg goed gelezen is maar door slechts een paar van mijn Facebookvrienden. Met dank aan de statistieken kon ik dus zien dat ik een heleboel lezers heb die in principe buiten mijn bereik van Facebook zijn. En die wonen niet allemaal om de hoek zullen we maar zeggen.Ik heb een vast aantal lezers in Amerika, Canada en een aantal in België, Duitsland en inmiddels word ik ook gelezen in Spanje, het verenigd koninkrijk en Rusland. Hallo allemaal en welkom!

Maar niet iedereen zal er eens even lekker voor gaan zitten met een kopje thee of koffie. Ik ga ervan uit dat er ook een aantal zijn die per ongeluk op mijn pagina terecht kwamen en zich een hoedje zijn geschrokken. Want middels de statistieken kan ik ook zien hoe men toch van mijn avonturen gehoord heeft en gelukkig is het merendeel toch echt doelbewust op zoek gegaan. Daar ben ik stiekem heel trots op maar het heeft een tijdje geleden ook voor een hilarisch tafereel gezorgd. Zo werd ik vlak na het schrijven van “de slaapkamer”-blog ineens ontzettend goed gelezen. Maar echt heel goed. Ik begreep er niets van, tot ik in de statistieken op zoek ging naar hoe dat toch kon en ontdekte dat er reclame werd gemaakt voor mijn “slaapkamer”-blog op een pornopagina. Ik heb er smakelijk om gelachen en zag het al helemaal voor me. Zo’n hitsig mannetje op zoek naar verlichting die tegen mijn blog aan loopt en vol verwachting van avonturen begint te lezen om tot de ontdekking te komen dat de blog gaat over een verbouwing. Dan is het snel gedaan met de stemming denk ik zo.

Ondertussen zijn er natuurlijk ook avonturen die zo klein zijn dat ik er geen blog mee kan vullen maar die ik wel graag delen wil met de wereld. En zo kon het gebeuren dat ik ergens in de afgelopen week een Twitter account aanmaakte. Natuurlijk kan ik net als op Facebook gaan melden wat me bezig houd, sterker nog, ik heb de twee aan elkaar gelinkt. Maar dat is niet mijn opzet.Na een week van uitproberen en zoeken hoe het werkt ga ik de uitdaging aan kleine avonturen binnen honderdveertig tekens op te schrijven.

Een ieder die mij kent weet dat dat met recht een uitdaging is, ik kan immers ook al nooit ophouden met kletsen en ik schrijf natuurlijk niet voor niets. Ik heb de opmerkelijke gave om een kort verhaal lang te maken en dat gaat mij zo gemakkelijk af dat de honderdveertig-tekens-grens mij letterlijk angstzweet bezorgt. Wat dat betreft zou ik een klein avontuur beter in een blog kunnen verwerken maar ik daag mijzelf vanaf nu uit om wat korter van stof te worden. Geen ellenlange omleidingen meer via andere interessante verhalen die misschien wel van belang zijn voor de clou van het verhaal dat ik eigenlijk aan het vertellen was, naar het uiteindelijke doel van het gesprek maar hup, to-the-point. En hoewel dat niet gemakkelijk gaat worden heb ik besloten mezelf een klein beetje te ontzien door ook maar een instagram-account aan te maken. Foto’s zeggen soms meer dan woorden. En dat ik een klein beetje smokkel vergeven jullie me wel toch?

Wil je op de hoogte blijven van mijn mini-avonturen? Je bent altijd welkom mij te volgen op Twitter en Instagram, zie ik ook eens wie mijn blogs lezen daar aan de andere kant van de wereld.